2^ο ΕΠΑΛ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Σχολικό Έτος 2021 – 2022

Καλώς ορίσατε στην παρουσίαση του Προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων

«ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ»

Ο τίτλος του προγράμματός μας είναι «ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ» και εντάσσεται στη θεματολογία Προγραμμάτων Πολιτιστικών Θεμάτων Μουσική - Χορός - Κινηματογράφος - Φωτογραφία - Εικαστικές τέχνες - Θέατρο, Θεατρικά κείμενα, Θέατρο σκιών, Κουκλοθέατρο.

Υλοποιήθηκε το σχολικό έτος 2021 – 2022 στο 2^ο ΕΠΑ.Λ. Νέας Σμύρνης και είχε ως βασικό θέμα τον ελληνικό κινηματογράφο και την ιστορία του, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Ποιοι είμαστε

Η ομάδα μας αποτελείται από τους 20 μαθητές και μαθήτριες του Τμήματος Α2 και από 2 καθηγητές.

ΚΑΠΕΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ	ΚΑΡΑΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΚΑΡΚΑΤΖΟΥΝΗ ΑΘΗΝΑ	ΚΑΣΣΗ ΑΘΗΝΑ
ΚΙΤΣΟΥΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ	ΚΟΥΤΣΙΟΥΔΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΟΥΤΣΩΝΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΟΡΦΕΑΣ	ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ ΟΥΡΑΝΙΑ	ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ
ΛΑΜΠΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ	ΛΟΜΠΑΡΝΤΟ ΝΤΟΜΕΝΙΚΑ
ΛΟΥΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ-ΑΓΓΕΛΟΣ	ΛΥΜΠΕΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΛΥΤΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ	ΜΕΣΤΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΥΡΣΙΝΗ
ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ	ΜΟΥΓΓΟΥ ΑΣΠΑΣΙΑ
ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ ΖΩΗ	ΜΠΑΝΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Οι καθηγητές:

ΚΑΡΟΥΣΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΝΙΑΡΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ.

Το Πρόγραμμα

Οι επιμέρους θεματικές ενότητες είναι οι εξής:

· ιστορική εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου

· πότε ανοίγουν οι πρώτες κινηματογραφικές αίθουσες, εμβληματικά κτίρια που φιλοξενούν κινηματογράφους

· πρώτες κινηματογραφικές εταιρείες

· βωβός κινηματογράφος, ηχητικός κινηματογράφος

· γνωριμία με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, τον νέο ελληνικό και τον σύγχρονο, μέσα από επιλεγμένες ταινίες

· σπουδαίοι σκηνοθέτες, σπουδαίες ταινίες εποχής και σπουδαιότεροι ηθοποιοί

Οι στόχοι του Προγράμματος μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:

· οι μαθητές να έρθουν πιο κοντά με την πολιτιστική τους κληρονομιά

· να βιώσουν τη μαγεία της 7ης τέχνης

· να γνωρίσουν από κοντά τους πιο γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες που διέπρεψαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις κινηματογραφικές εταιρείες και τις ταινίες ορόσημο για τις διάφορες περιόδους του ελληνικού κινηματογράφου

· να αναπτύξουν την κριτική τους ικανότητα και σκέψη, να αναπτύξουν πρωτοβουλίες μέσα από την έρευνα και τη συνεργασία των ομάδων

· να γνωρίσουν τον τρόπο ζωής ήθη, τα έθιμα, τις συνήθεις και τα πρότυπα που προβάλλονταν μέσα από τις ταινίες ανάλογα με την εποχή που έχει γυριστεί η ταινία

· να εκφραστούν δημιουργικά να ψυχαγωγηθούν μέσα από τις αναπαραστάσεις Θεατρικές και μουσικοχορευτικές.

Το πρόγραμμά μας περιέλαβε δύο μέρη: το ερευνητικό και το βιωματικό.

Οι μαθητές εργάστηκαν ομαδοσυνεργατικά ανάλογα με τα υποθέματα στα οποία δόθηκε έμφαση, οργανωμένοι σε 4 ομάδες των 5 ατόμων στο ερευνητικό μέρος και σε 2 ομάδες των 10 ατόμων στο βιωματικό (ταινίες) και η κάθε ομάδα ανέλαβε δράσεις όσον αφορά την έρευνα π.χ. σκηνοθετών, ηθοποιών, κινηματογραφικών παραγωγών, ειδών ταινιών, καθώς και έρευνα σε τομείς όπως κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες επαγγέλματα, ήθη και έθιμα, νοοτροπία, εκπαίδευση, μόδα, αστικό περιβάλλον, γλώσσα, θέση της γυναίκας. κλπ.

Στο βιωματικό μέρος χρησιμοποιήθηκαν τεχνικές που συνδέονται με δραματοποίηση και παιχνίδι ρολών, ζωγραφική και κοινή ζωγραφιά, καταιγισμό ιδεών, ανακριτική καρέκλα, διάδρομος της αλήθειας, ομαδική αφήγηση, κλπ.

Οι καθηγητές είχαν ρόλο συντονιστικό, υποστηρικτικό και εμψυχωτικό στην ομάδα.

Η απασχόληση της ομάδας καθορίστηκε σε δύο (2) ωρολογιακές ώρες σε εβδομαδιαία βάση, στο χώρο του σχολείου και σε χρόνο κοινά αποδεκτό, ώστε να διευκολύνεται η παρουσία όλων. Επιθυμητή ήταν και η συνεργασία μέσω Διαδικτύου.

Οι συναντήσεις

Οι εργασίες του Προγράμματος πραγματοποιήθηκαν σε 17 συνολικά συναντήσεις από τις 14/1/2022 έως τις 19/5/2022 και σ’ αυτό το χρονικό διάστημα κατανεμήθηκαν σύμφωνα με το ημερολόγιο συναντήσεων, ως εξής:

α/α Συνάντησης	Ημερομηνία	Εργασίες
1	14/1/2022	Γνωριμία μελών ομάδας μαθητών – καθηγητών, Παρουσίαση θέματος, επιλογή θεματικών αξόνων, συμβόλαιο Ομάδας.
2	21/1/2022	Χωρισμός και οργάνωση ομάδων εργασίας. Συζήτηση και επιλογή των υποθεμάτων, στόχων και μεθοδολογίας, Παρουσίαση και έγκριση χρονοδιαγραμμάτων, προτάσεις Ταινιών.
3	28/1/2022	Παρουσίαση της εξέλιξης του ελληνικού κινηματογράφου, σκηνοθέτες, ταινίες, ηθοποιοί. Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Οι γαμπροί της Ευτυχίας". Καταγραφή ηθών, εθίμων, μόδας, θέσης της γυναίκας, κλπ.
4	4/2/2022	Κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίττας της Πολιτιστικής Ομάδας και κλήρωση δώρων. Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Ο Ηλίας του 16^ου". Καταγραφή κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών.
5	11/2/2022	Η Κινηματογραφική αίθουσα στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Γοργόνες και Μάγκες". Καταγραφή νοοτροπίας, γλώσσας, θέσης της γυναίκας, κλπ.
6	18/2/2022	Οι ελληνικές κινηματογραφικές εταιρίες. Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Η θεία απ’ το Σικάγο". Καταγραφή νοοτροπίας, μόδας, θέσης της γυναίκας, αστικού περιβάλλοντος.
7	25/2/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και επαγγελμάτων.
8	4/3/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Οι κυρίες της αυλής". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή νοοτροπίας, θέσης της γυναίκας, κλπ.
9	11/3/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Ο Φανούρης και το σόι του". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, νοοτροπίας, θέσης της γυναίκας, κλπ.
10	31/3/2022	Επιλογή δύο ταινιών για δραματοποίηση από τους μαθητές. Χωρισμός σε δύο ομάδες. Έρευνα για όλες τις ειδικότητες τεχνικών και σχετιζόμενων με την παραγωγή ταινιών και ανάληψη αντίστοιχων ρόλων από τους μαθητές, καθώς και ρόλων ηθοποιών στις επιλεγμένες ταινίες.
11	1/4/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή ηθών, εθίμων, νοοτροπίας, μόδας, κλπ.
12	7/4/2022	Πρόβες Α’ ομάδας στην ταινία "Ο Ηλίας του 16^ου". Καταγραφή από την Ομάδα Β’. Προετοιμασία βεστιαρίου.
13	8/4/2022	Πρόβες Β’ ομάδας στην ταινία "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης". Καταγραφή από την Ομάδα Α’. Προετοιμασία βεστιαρίου.
14	15/4/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή νοοτροπίας, εκπαίδευσης, γλώσσας, θέσης της γυναίκας, κλπ.
15	6/5/2022	Προβολή αποσπασμάτων της ταινίας "Ο Παπατρέχας". Βιωματικές δραστηριότητες βασισμένες στους ήρωες της ταινίας. Καταγραφή κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, νοοτροπίας, αστικού περιβάλλοντος, θέσης της γυναίκας, κλπ.
16	13/5/2022	Βιντεοσκόπηση των ταινιών των μαθητών.
17	19/5/2022	Απολογισμός του Προγράμματος. Αποχαιρετιστήρια γιορτή των συμμετεχόντων στο Πρόγραμμα μαθητών. Προβολή των ταινιών που δημιουργήθηκαν από τους μαθητές.

Τα Παραδοτέα

Τα παραδοτέα του Προγράμματός μας αποτελούν:

· Δημοσίευση στην Ιστοσελίδα του 2^ου ΕΠΑ.Λ. Ν. Σμύρνης των εργασιών του Προγράμματός μας

· Δημιουργία Εντύπου παρουσίασης του Προγράμματος (και σε ψηφιακή μορφή)

· Παρουσίαση των ταινιών που γυρίσαμε στα πλαίσια του Προγράμματος στους συμμαθητές μας, στο χώρο των εργαστηρίων.

Ευχαριστίες

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Διευθυντή του 3^ου Ε.Κ. Νέας Σμύρνης, κύριο Συρόκο Κωνσταντίνο για την ευγενική υποστήριξή του και τη διάθεση των χώρων των εργαστηρίων του 3^ου Ε.Κ. Νέας Σμύρνης για την υλοποίηση του Προγράμματός μας.

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ

Α. ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Οι γαμπροί της Ευτυχίας

Το Οι γαμπροί της Ευτυχίας είναι ελληνική κωμική ταινία του 1962, σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καψάσκη. Το σενάριο γράφτηκε από τους Νίκο Τσιφόρο και Πολύβιο Βασιλειάδη, το οποίο βασίστηκε σε δικό τους θεατρικό έργο. Η παραγωγή έγινε από τον Κλέαρχο Κονιτσιώτη. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Γεωργία Βασιλειάδου, Βασίλης Αυλωνίτης και Νίκος Ρίζος.

Η ταινία επικεντρώνεται στα αδέλφια Ταρνιάτη, με τον αδελφό να προσπαθεί να παντρέψει την αδελφή του, η οποία αρνείται να ακολουθήσει τη μόδα της εποχής και να γίνει ποθητή, ώστε κι αυτός να μπορέσει να παντρευτεί, καθόσον είναι αρραβωνιασμένος οχτώ χρόνια. Ο τελευταίος γαμπρός που ο Βαγγέλης δείχνει στην Ευτυχία είναι ο Κλεομένης, ο οποίος μετά από το ταξίδι τους στην Ύδρα ερωτεύεται την ανιψιά της οικογένειας. Ωστόσο, την Ευτυχία, θέλει να την παντρευτεί κι ο Κούλης, ο οποίος νομίζει ότι κληρονομεί 120.000 λίρες.

Η ταινία ξεκινά με τον Βαγγέλη να λέει στην ανιψιά του, Γιούλα, να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να καλλωπίσει την Ευτυχία, την αδελφή του, γιατί της φέρνει γαμπρό. Η Γιούλα φωνάζει και τη μοδίστρα, και μαζί με την αρραβωνιαστικιά του Βαγγέλη, προσπαθούν να την πείσουν να γίνει μοντέρνα, γιατί έτσι όπως είναι δεν πρόκειται να βρει γαμπρό. Η Ευτυχία συνεχίζει να αρνείται να εκμοντερνιστεί. Όταν φτάνει ο γαμπρός συστήνεται με τη Γιούλα και νομίζει ότι αυτή είναι η αδελφή του Βαγγέλη. Μετά βλέπει την αρραβωνιαστικιά του Βαγγέλη, και πάλι νομίζει ότι αυτή είναι η υποψήφια νύφη. Τέλος, βλέπει την Ευτυχία, απογοητεύεται και ζητά να φύγει για να πάρε λίγο αέρα. Ωστόσο, στο σπίτι καταφτάνει ένας ακόμα επίδοξος γαμπρός της Ευτυχίας, που όμως συναντά τον Κλεομένη, που ήταν φίλοι, κι αντί αυτού, πάνε σε ένα καφενεδάκι. Εκεί ο Κούλης λέει στον Κλεομένη ότι η Ευτυχία κληρονομεί 120.000 λίρες. Κατά τ' άλλα ο Κούλης φλέρταρε τόσο καιρό την αρραβωνιαστικιά του Βαγγέλη, ενώ ο Κλεομένης, μετά τα νέα της κληρονομιάς, αρχίζει να βλέπει με άλλο μάτι την Ευτυχία.

Αργότερα κανονίζουν να πάνε όλοι μαζί στην Ύδρα, που ήταν το αγαπημένο νησί της Ευτυχίας, καθώς εκεί είχε γνωρίσει τον πρώτο της έρωτα. Στο νησί ο Κλεομένης θα αναγγείλει ότι αγαπά τη Γιούλη και ότι αυτή θέλει να νυμφευθεί. Στο νησί είχε έρθει και ο Κούλης, ο οποίος αν και προηγουμένως ζητούσε την αδελφή του Βαγγέλη, αυτή τη φορά ήρθε να ζητήσει τη Γιούλα, νομίζοντας ότι αυτή είναι η αδελφή του Βαγγέλη. Ο Τηλέμαχος συγκεντρώνει την οικογένεια και ανακοινώνει ότι θέλει να πάρει τη Γιούλα αντί της Ευτυχίας. Ακούγοντας τα άσχημα, γι αυτήν, νέα η Ευτυχία λιποθυμά. Έρχεται για να την συνεφέρει ο Χαρίλαος, ο φαρμακοποιός, ο οποίος αποδεικνύεται ότι ήταν η πρώτη της αγάπη, όμως όλοι φεύγουν, μετά τα τελευταία γεγονότα, ξαφνικά από το νησί.

Η ταινία τελειώνει στο σπίτι της οικογένειας, όπου η Ευτυχία αποκαλύπτει ότι θα πάει να κλειστεί σε μοναστήρι. Αργότερα, έρχεται ο Τηλέμαχος και της λέει να μην το κάνει, γιατί κληρονομεί 120.000 χιλιάδες λίρες. Και ενώ η Ευτυχία δίνει σε όλους την ευχή της και είναι έτοιμη να αναχωρήσει, στο άκουσμα της κληρονομιάς αλλάζει γνώμη και δεν θέλει πλέον να κλειστεί σε μοναστήρι. Έπειτα φτάνει και ο Κούλης, συνεχίζοντας να ζητά την Ευτυχία. Όμως όταν βλέπει ποια είναι πραγματικά η Ευτυχία απογοητεύεται και αυτός. Τέλος, στο σπίτι φτάνει η κομμώτρια που είχε δεσμό με τον Κούλη, και του αποκαλύπτει ότι δεν είχε καταλάβει καλά, και τις λίρες τις κληρονομεί η Γιούλα και όχι η Ευτυχία. Η Ευτυχία θλιμμένη πλέον θέλει να κλειστεί ξανά σε μοναστήρι, παράλληλα όμως καταφτάνει και ο Χαρίλαος και τη ζητά σε γάμο. Η ταινία τελειώνει με τον γάμο της Ευτυχίας και του Χαρίλαου.

Διανομή

Γεωργία Βασιλειάδου- Ευτυχία Ταρνιάτη, η αδελφή του Βαγγέλη, που λόγω της εμφάνισής της και των ιδεών της δεν μπορεί να βγει γαμπρό.

Βασίλης Αυλωνίτης- Βαγγέλης Ταρνιάτης, ο αδελφός της Ευτυχίας, που προσπαθεί να την παντρέψει για να κάνει κι αυτός τη δική του οικογένεια.

Νίκος Ρίζος- Κλεομένης, ο γαμπρός που προτείνει ο Βαγγέλης στην Ευτυχία, που όμως τελικά ερωτεύεται την ανιψιά τους Γιούλα.

Έλσα Ρίζου- Γιούλα Ταρνιάτη, η ανιψιά του Βαγγέλη και της Ευτυχίας, που τελικά αυτή κληρονομεί τις 120.000 λίρες.

Πόπη Λάζου- Λίνα, η αρραβωνιαστικιά του Βαγγέλη.

Γιώργος Τσιτσόπουλος- Κούλης Εξαρχόπουλος, ο περίεργος τύπος που ζητά το χέρι της Ευτυχίας, χωρίς να την ξέρει, επειδή διάβασε στις εφημερίδες ότι κληρονομεί 120.000 λίρες.

Κατερίνα Γιουλάκη- Σόφη, μοδίστρα, που προσπαθεί να καλλωπίσει την Ευτυχία, και που στο τέλος αποκαλύπτει σε όλους ότι τις λίρες δεν τις κληρονομεί η Ευτυχία αλλά η Γιούλα. Επίσης, είναι και αρραβωνιαστικιά του Κούλη.

Βαγγέλης Σάκαινας- Χαρίλαος, η πρώτη αγάπη της Ευτυχίας, τον οποίον παντρεύεται στο τέλος της ταινίας.

Έφη Μελά ... Γαλλίδα τουρίστρια, στην οποία ο Βαγγέλης επιδεικνύει το ψάρι που ψευδώς της λέει ότι το ψάρεψε ο ίδιος.

Οι καλύτερες Ατάκες της ταινίας:

—Κλεομένης (για την Ευτυχία): Είναι μεγάλη, Βαγγέλη μου;

—Βαγγέλης: Μεγάλη; Δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο!

—Ευτυχία: Θα γίνω καλόγρια. Θα αλλάξω το όνομά μου: αδελφή Καμίλλη.

—Βαγγέλης: Σιγά μη γίνεις αδελφή τής γκαμήλας! Δική μου αδελφή είσαι!

—Κλεομένης: Την είδα, Βαγγέλη μου, και μου άρεσε!

—Βαγγέλης: Ρε συ, την είδες;

—Κλεομένης: Ναι!

—Βαγγέλης: Καλά;

—Κλεομένης: Ναι!

—Βαγγέλης: Από μάτια πώς είσαι;

—Κλεομένης: Μια χαρά.

—Βαγγέλης: Έχεις καθόλου πονόματο;

—Κλεομένης: Όχι.

—Βαγγέλης: Κριθαράκι έχεις βγάλει καμιά φορά;

—Κλεομένης: Όχι, μια χαρά είμαι.

—Βαγγέλης: Επιπεφυκίτιδα;

—Κλεομένης: Όχι, όχι!

—Βαγγέλης: Τυφλοποντικίαση;

—Κλεομένης: Μια χαρά, Βαγγέλη μου, μια χαρά!

—Ευτυχία: Μένη, τι σκεφτόσαστε όταν πηγαίνουμε μαζί στη θάλασσα;

—Κλεομένης: Τις ρουφήχτρες!

Ο Ηλίας του 16^ου

Ο Ηλίας του 16^ου είναι μια θεατρική κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου. Το 1959 μεταφέρθηκε από τη Φίνος Φιλμ στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστή τον Κώστα Χατζηχρήστο.

Ο Ηλίας είναι άνεργος σερβιτόρος που ψάχνει για δουλειά. Μένει σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο όμως, λόγω ανεργίας, χρωστά 320 δραχμές νοίκια. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει βοήθεια από τον φίλο του τον Βαγγέλη, ο οποίος δουλεύει σε ένα καφενείο, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο τοκογλύφος κυρ-Λάμπρος. Εκεί συναντά τον τρίτο της παρέας τον Θωμά, ο οποίος βρίσκεται στο ίδιο οικονομικό αδιέξοδο μιας και έκλεισε το μαγαζί όπου δούλευε. Για κακή τύχη και των δυο ο Βαγγέλης έχει και ο ίδιος ανάγκη από 500 δραχμές για να βγάλει από το νοσοκομείο τη γυναίκα του, τη Φώτω, που έκανε εγχείρηση.

Ενώ ο Ηλίας κάθεται σκεφτικός στο καφενείο, στο διπλανό τραπέζι κάθονται ο κύριος Ορέστης και η κυρία Αλέκα Κωνσταντινίδη, μανιώδεις χαρτοπαίκτες, και παζαρεύουν ένα μονόπετρο δακτυλίδι μεγάλης αξίας με τον Λάμπρο. Το συγκεκριμένο κόσμημα ανήκει σε μια φίλη τους, τη Λουκία, η οποία λείπει στην Αιδηψό. Στόχος τους είναι να δανειστούν χρήματα από τον Λάμπρο για να παίξουν στο βραδινό καρέ και να ρεφάρουν τη χασούρα των προηγουμένων ημερών. Τελικά ο Λάμπρος το κρατά ενέχυρο και τους δανείζει για 15 ημέρες 10.000 δραχμές με τόκο 1 χιλιάρικο. Εντωμεταξύ ο Ηλίας παρακολουθεί την όλη συζήτηση. Όταν τελικά επιστρέφουν οι δυο του φίλοι στο καφενείο και το καφενείο αδειάζει από κόσμο, κάθονται και οι τρεις να συζητήσουν για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται. Τότε ο Ηλίας αναφέρει τα όσα είδε πριν και ο Βαγγέλης τους λέει για τις δουλειές του Λάμπρου και τα κοσμήματα που κρατά ως ενέχυρα ή τα αγοράζει από ανθρώπους που είναι σε ανάγκη. Τους λέει επίσης πως τα κρύβει σε μια αρβύλα και με δισταγμό τους λέει το σχέδιο του με το οποίο οι δυο μπατίρηδες φίλοι συμφωνούν αμέσως. Να αρπάξουν την αρβύλα.

Στις 11 το μαγαζί έχει κλείσει και ο Λάμπρος έχει πάει σε ένα γειτονικό καφενέ για τάβλι. Μαζί του αυτή τη φορά και ο Βαγγέλης, ο οποίος θέλει να έχει ένα ισχυρό άλλοθι. Εντωμεταξύ ο Ηλίας έχει ντυθεί αστυνομικός στο σπίτι του Θωμά, ο οποίος συγκατοικεί με έναν εξάδελφό του αστυφύλακα που υπηρετεί στο 16ο αστυνομικό τμήμα και λείπει από το σπίτι, έχοντας αφήσει εκεί την στολή του. Οι δυο φίλοι ξεκινάνε και φτάνουν στη μάντρα πίσω από το δωματιάκι του κυρ-Λάμπρου. Ο Θωμάς πηδά τη μάντρα και ο Ηλίας κόβει βόλτες απέξω, παριστάνοντας τον αστυφύλακα προσφέροντας έτσι ασφάλεια στον συνεργό του, που προσπαθεί από την άλλη μεριά του τοίχου να αρπάξει την πολυπόθητη αρβύλα, που θα τους σώσει.

Στο σπίτι των Κωνσταντινίδη το παιχνίδι πόκερ που διοργάνωσαν οι οικοδεσπότες δεν τους πήγε και τόσο καλά. Έχουν χάσει τα λεφτά από το δαχτυλίδι της Λουκίας, αδυνατούν να εξαργυρώσουν τις μάρκες της συμπαίκτριάς τους Έλλης, ενώ παράλληλα χρωστούν και τρία μηνιάτικα στην υπηρέτρια τους, Τασία Μπέρμπερη, που ετοιμάζεται να φύγει για το χωριό της. Τότε έρχεται η χαριστική βολή, καθώς στο σπίτι τους καταφθάνει εκτάκτως από την Αιδηψό η Λουκία, η οποία ζητά το δαχτυλίδι της, το οποίο είχε αφήσει ως ενέχυρο σε μια βραδιά πόκερ στο σπίτι τους. Η Αλέκα σκαρφίζεται μια ιστορία που θα βγάλει αυτήν και τον άνδρα της από τη δύσκολη θέση. Λέει πως η μπιζιουτιέρα της, στην οποία βρισκόταν και το δαχτυλίδι της Λουκίας, εκλάπη. Οι υποψίες της Λουκίας πέφτουν πάνω στην Τασία που ετοιμάζεται να πάει στο χωριό της να δει την άρρωστη μητέρα της. Βγαίνει, λοιπόν, στο δρόμο προς αναζήτηση αστυνομικού, όταν, τελικά, πέφτει πάνω στον Ηλία.

Η Λουκία σέρνει τον Ηλία στον σπίτι των Κωνσταντινίδη για να ψάξει και να συλλάβει την Τασία. Εκεί ο Ηλίας αναγνωρίζει τα πρόσωπα των οικοδεσποτών που είχε δει το πρωί στο καφενείο. Παριστάνοντας τον αστυνομικό, καταλαβαίνει σύντομα πως η ιστορία της κλοπής είναι ψεύτικη και πως το δαχτυλίδι που πήρε το πρωί ο Λάμπρος είναι της Λουκίας. Παρ' όλα αυτά προσπαθεί με διάφορες δικαιολογίες να φύγει, αλλά μια η εξοργισμένη Λουκία μια η θιγμένη Τασία τον κρατούν εκεί. Μετά από λίγο καταφθάνει και ο ξάδερφος της Τασίας, Πανάγος Μπέρμπερης, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα με την έλευση του αρχιφύλακα του γειτονικού τμήματος που τους παίρνει όλους και πηγαίνουν στο τμήμα.

Στο τμήμα οδηγούνται όλοι στο γραφείο του υπαστυνόμου, όπου και αρχίζει, εν μέσω φωνών και τσακωμών, η ανάκριση. Ο Ηλίας, ως αστυνομικός βεβαίως του 16ου τμήματος, προτείνει στον υπαστυνόμο την εκδοχή το δαχτυλίδι να μην το έχει πάρει η υπηρέτρια αλλά να το έχει πουλήσει η κυρία Κωνσταντινίδη στην οποία είχε ανατεθεί η φύλαξη του, αλλά ο υπαστυνόμος αρχικά δεν πείθεται. Σε λίγο καταφθάνει ένας αστυφύλακας που έχει συλλάβει τον Θωμά και φέρνει μαζί και τα κλοπιμαία από την αρβύλα. Οι δυο φίλοι παριστάνουν πως δεν γνωρίζονται ενώ ο υπαστυνόμος αναγνωρίζει μέσα στα κλοπιμαία και ένα βραχιόλι του οποίου η κλοπή είχε αναφερθεί το πρωί από την κυρία Λογοθέτη. Ύποπτος είναι ο Σπανομαρίας, μικροαπατεώνας της περιοχής, ο οποίος συλλαμβάνεται και ομολογεί πως το είχε πουλήσει στον Λάμπρο. Η αστυνομία βρίσκει τον Λάμπρο που δηλώνει πως το βραχιόλι αλλά και το δαχτυλίδι που βρίσκονταν στην αρβύλα τα είχε πάρει από τον Σπανομαρία και από την κυρία Κωνσταντινίδη αντίστοιχα. Έτσι το μυστήριο ξεδιαλύνεται και ο υπαστυνόμος επαινεί τον «αστυφύλακα» Ηλία για το κοφτερό του μυαλό. Διατάζει τον Ηλία να οδηγήσει το «διαρρήκτη» Θωμά στα κρατητήρια. Αυτή είναι η ευκαιρία που ζητούν οι δυο φίλοι και φεύγουν τρέχοντας από το αστυνομικό τμήμα.

Διανομή

Κώστας Χατζηχρήστος - Ηλίας

Σταύρος Ξενίδης - Βαγγέλης

Θανάσης Βέγγος - Θωμάς

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος - Λάμπρος

Μαρίκα Κρεβατά - Λουκία

Κυβέλη Θεοχάρη - Αλέκα Κωνσταντινίδη

Γιώργος Γαβριηλίδης - Ορέστης Κωνσταντινίδης

Λαυρέντης Διανέλλος - ξενοδόχος

Αλέκος Τζανετάκος - Σπανομαρίας

Θανάσης Τζενεράλης - αστυνόμος

Αλίκη Γεωργούλη - Τασία Μπέρμπερη

Πάνος Καραβουσανός - Πανάγος Μπέρμπερης

Ζωή Φυτούση - Λογοθέτη

Νίκη Λινάρδου - Έλλη

Κώστας Παπαχρήστος - αστυφύλακας

Οι καλύτερες Ατάκες της ταινίας:

—Ηλίας: (στον Θωμά, όταν τον βλέπει στο αστυνομικό τμήμα) Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω

—Ηλίας: (στον Βαγγέλη και στον Θωμά, όταν τους πρωτοσυναντά, για να ζητήσει δανεικά) Δόξα σοι ο Θεός που σας βρήκα! Γιατί, παιδιά, Θεός υπάρχει. Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και παραϋπάρχει. Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Τώρα βέβαια, το πάντα πληρών που λένε δεν είναι. Γιατί αν πλήρωνε τα πάντα, θα πλήρωνε και το ξενοδοχείο μου, που είναι έτοιμοι να με πετάξουν απ' την ταράτσα!

—Ηλίας: (στον υπαστυνόμο) Η κυρία εδώ ... λέει ότι έχει χάσει τη μπομπονιέρα της, ... τη φρουτιέρα της..., τη ζαρτιέρα της..., τη μπαγιαντέρα της.

—Υπαστυνόμος: Τη μπιζουτιέρα της!

Γοργόνες και Μάγκες

Γοργόνες και Μάγκες είναι ο τίτλος μιας ελληνικής ταινίας του 1968, η οποία παράχθηκε από την εταιρεία Φίνος Φιλμ. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης, ενώ η μουσική της ταινίας συντέθηκε από τον Μίμη Πλέσσα.

Ο Πέτρος Αθανασίου, νεαρός ραλίστας και γιος εργολάβου οικοδομών ο οποίος αδιαφορεί για τη δουλειά του πατέρα του, μαθαίνει ότι σε κάποιο νησί προετοιμάζονται μεγάλα τουριστικά έργα και αποφασίζει να βγάλει χρήματα αγοράζοντας γη στο νησί. Προτείνει στον πατέρα του να αγοράσουν εκεί οικόπεδα, αλλά το μυστικό το μαθαίνει και η Φλώρα, η οποία είναι ιδιοκτήτρια διαφόρων κλαμπ. Καταφτάνει, λοιπόν, στο νησί πριν απ’ τον Πέτρο.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ του Πέτρου και της Φλώρας φέρνει μεγάλη αναστάτωση στη ζωή των κατοίκων του νησιού. Η Μαρίνα, κόρη του ντόπιου ταβερνιάρη, ερωτεύεται τον γοητευτικό Πέτρο. Παράλληλα, η όμορφη Φλώρα μαγεύει τους άνδρες του νησιού και ιδιαίτερα τον Νικόλα, προκαλώντας τη ζήλια της μνηστής του, Χρύσας. Εκείνη με τη σειρά της ξελογιάζεται από τον Ιάσονα, γιο της αρχόντισσας του νησιού, η οποία ανησυχεί με τα όσα συμβαίνουν εκεί και είναι αποφασισμένη να σταματήσει τα σχέδια για την τουριστική αξιοποίηση του νησιού.

Διανομή

Μαίρη Χρονοπούλου - Φλώρα

Φαίδων Γεωργίτσης - Πέτρος Αθανασίου

Μάρθα Καραγιάννη - Μαρίνα

Χρόνης Εξαρχάκος - Κώστας (Γρίπης)

Βαγγέλης Σειληνός - Νικόλας

Νόρα Βαλσάμη - Χρύσα

Γιάννης Βογιατζής - Παναγής

Λάκης Κομνηνός - Ιάσονας

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος - πατέρας Πέτρου

Χρήστος Δοξαράς - Δημητρός

Μαρία Φωκά - αρχόντισσα

Συνολικά, η ταινία έκοψε 414.724 εισιτήρια. Έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 02/12/1968. Τα περισσότερα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στην Ύδρα, ενώ στις πρώτες σκηνές της ταινίας φαίνονται και πλάνα της Πάρνηθας.

Η ταινία είναι γεμάτη από τραγούδια σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ακούγονται τα "Άνοιξε πέτρα" από τη Μαρινέλλα, "Πόσα καλοκαίρια" από τον Δάκης, "Καμαρούλα μια σταλιά" και "Θα πιω απόψε το φεγγάρι" από τον Γιάννη Πουλόπουλο και "Ο άντρας που θα παντρευτώ" από τη Μάρθα Καραγιάννη στο τραγουδιστικό της ντεμπούτο.

Η θεία απ' το Σικάγο

Η θεία απ' το Σικάγο είναι ο τίτλος ελληνικής ασπρόμαυρης κινηματογραφικής ταινίας από τη Φίνος Φιλμ, έτους παραγωγής 1957.

Ο Χαρίλαος (Ορέστης Μακρής), απόστρατος αξιωματικός με πολύ αυστηρές και συντηρητικές αρχές, μεγαλώνει τις τέσσερις κόρες του με... στρατιωτική πειθαρχία, φροντίζοντας την καλλιέργειά τους, την εμφάνισή τους και την καλή συμπεριφορά τους. Παρ' όλη την επιθυμία του να τις παντρέψει δεν τις αφήνει πουθενά μόνες, με αποτέλεσμα να μην τις πλησιάζει άνδρας. Η σύζυγός του, Ευτέρπη (Ελένη Ζαφειρίου), αλλά και ο φίλος του και γείτονας Ξενοφών (Παντελής Ζερβός), καταβάλλουν αξιοσημείωτες προσπάθειες να τον πείσουν να αλλάξει τακτική, εκείνος όμως επιμένει στην πολύ συντηρητική συμπεριφορά του. Όταν όμως η συζήτηση φτάνει στην ευκατάστατη και από χρόνια ξενιτεμένη στο Σικάγο των ΗΠΑ (και πλέον χήρα) αδελφή του Καλλιόπη (Γεωργία Βασιλειάδου) τα πάντα ανατρέπονται. Εκείνη επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει να εκσυγχρονίσει το σπίτι του στρατηγού, όπως και να βοηθήσει τα τέσσερα κορίτσια (και ανιψιές της) να αποκατασταθούν. Χάρη σε ευφυέστατα, όσο και ριψοκίνδυνα, τεχνάσματα, πετυχαίνει σύντομα το σκοπό της και η μία μετά την άλλη, οι κοπέλες χορεύουν τον χορό του Ησαΐα.

Αρχικά, η θεία Καλλιόπη με την μεγαλύτερη ανιψιά της, Ελένη (Γκέλυ Μαυροπούλου), χαζεύουν από το μπαλκόνι του σπιτιού τους τους περαστικούς, που εκείνη την ώρα επιστρέφουν από τις δουλειές τους. Μόλις η Ελένη εντοπίσει κάποιον που της αρέσει εμφανισιακά, η Καλλιόπη ρίχνει από το μπαλκόνι μία στάμνα γεμάτη νερό με σκοπό να σκάσει στο οδόστρωμα μπροστά του. Πράγματι, πετυχαίνει τον στόχο της και μεσολαβεί προκειμένου ο συγκεκριμένος περαστικός, ο Τάκης (Θεόδωρος Δημήτριεφ), να γνωριστεί καλύτερα με την ανιψιά της, την ίδια κιόλας στιγμή.

Στη συνέχεια, ο Χαρίλαος επιχειρεί να αντιγράψει το επιτυχημένο κόλπο της Καλλιόπης έχοντας σκοπό να παντρέψει και τη δεύτερη κόρη του, Κατίνα (Τζένη Καρέζη). Το σχέδιο αντιγράφεται επακριβώς από τον Χαρίλαο, αλλά η μεσολάβηση της Καλλιόπης είναι καταλυτική για να πετύχει η γνωριμία, καθώς τα πνεύματα αρχικά οξύνονται μεταξύ του πατέρα και του Νίκου (Στέφανος Στρατηγός), υποψήφιου γαμπρού.

Η τρίτη κόρη, Μαρία (Μαργαρίτα Παπαγεωργίου), γνωρίζει τον μέλλοντα σύζυγό της, Κωστάκη (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), με τη βοήθεια της θείας της σε μία πλαζ. Η θεία ελέγχει με ευφυή τρόπο το επαγγελματικό προφίλ των πιθανών γαμπρών και η ανιψιά προσποιείται πως πνίγεται στη θάλασσα προκειμένου να τραβήξει την προσοχή του εκλεκτού της θείας της, εργοστασιάρχη υφασμάτων, τον οποίο και η ίδια τελικά εγκρίνει.

Τέλος, η Αγγελική (Νίκη Παπαδάτου), τέταρτη και μικρότερη κόρη της οικογένειας, αν και δεν είναι ακόμα σε ηλικία γάμου, ζηλεύει τις αδελφές της που παντρεύτηκαν και αποφασίζει να αντιγράψει μόνη της το κόλπο με το κανάτι. Ο νεαρός που την ενδιαφέρει συνοδεύεται από τον πατέρα του, Θόδωρο (Ράλλης Αγγελίδης), ο οποίος τυγχάνει παλιός γείτονας του Χαρίλαου, αλλά και φλερτ των νεανικών χρόνων της Καλλιόπης. Η επανασύνδεση των παλιών φίλων επιστεγάζεται από τον γάμο της Καλλιόπης με τον, από χρόνια χήρο, Θόδωρο.

Στη γειτονιά πλέον, όλες οι οικογένειες με ανύπαντρες κόρες σε ηλικία γάμου, αντιγράφουν με ζήλο το "αλάνθαστο" κόλπο με το κανάτι.

Διανομή

Ορέστης Μακρής- Χαρίλαος Μπάρδας

Γεωργία Βασιλειάδου- Καλλιόπη Πάπας (αδελφή Χαρίλαου)

Ελένη Ζαφειρίου- Ευτέρπη Μπάρδα (σύζυγος Χαρίλαου)

Γκέλυ Μαυροπούλου- Ελένη Μπάρδα (1η κόρη Χαρίλαου)

Τζένη Καρέζη- Κατίνα Μπάρδα (2η κόρη Χαρίλαου)

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου- Μαρία Μπάρδα (3η κόρη Χαρίλαου)

Νίκη Παπαδάτου- Αγγελική Μπάρδα (4η κόρη Χαρίλαου)

Παντελής Ζερβός- Ξενοφών Βλασσόπουλος (φίλος και γείτονας του Χαρίλαου)

Θεόδωρος Δημήτριεφ- μηχανικός Τάκης Ζέριγκας (1ος γαμπρός)

Στέφανος Στρατηγός- δικηγόρος Νίκος Καδρής (2ος γαμπρός)

Δημήτρης Παπαμιχαήλ- Κωστάκης (3ος γαμπρός), εργοστασιάρχης

Ράλλης Αγγελίδης- Θόδωρος (φίλος και γείτονας των παιδικών χρόνων του Χαρίλαου και της Καλλιόπης)

Οι καλύτερες Ατάκες της ταινίας:

—Καλλιόπη: Η ανιψιά μου και εγώ, κύριε, είμαστε πολύ στενοχωρημένες, είμαστε very, very... πώς το λέτε εσείς εδώ; very χολοσκασμένες!

—Καλλιόπη: (Μόλις αντικρίζει τις ανιψιές της στο αεροδρόμιο, όμοια ντυμένες και να την περιμένουν σε παράταξη) Οι ανιψιές μου είναι αυτές; Μέγας είσαι Κύριε! Ταμένες τις έχετε;

—Χαρίλαος: (συζητώντας με κάποιον στο καφενείο)

—Τα συγχαρητήριά μου, στρατηγέ μου, για την κορούλα σας! Συνοικέσιον;

—Χαρίλαος: Όχι.

—Έρως;

Χαρίλαος: Όχι.

—Ε, τότε;

—Χαρίλαος: Κανάτι!

—Χαρίλαος: Πού πάτε, κύριε;

—Επιβάτης: Να προχωρήσω στον διάδρομο.

—Χαρίλαος: Διάδρομο; Βλέπετε εσείς κανέναν διάδρομο; Γιατί αν εννοείτε αυτόν εδώ (δείχνει με το χέρι), αυτός είναι ο σβέρκος μου!

—Επιβάτης: Καλά κύριε, μην κάνετε έτσι! Δεν σας πιάσαμε και από τη μύτη!

—Χαρίλαος: Μόνο από τη μύτη δεν με πιάσατε! Από όλες τις άλλες μεριές με πιάσατε!

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης είναι μια ελληνική κινηματογραφική κωμική ταινία του 1963, σε παραγωγή Καραγιάννης - Καρατζόπουλος και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου. Το έργο αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Χρήστου Γιαννακόπουλου με τον ίδιο τίτλο. Το σενάριο της ταινίας το επιμελήθηκε ο Σακελλάριος με τον Γιαννακόπουλο. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Βέγγος, με μία πλειάδα μεγάλων ηθοποιών της εποχής: Μαρίκα Κρεββατά, Γιώργος Γαβριηλίδης, Νίκη Λινάρδου, Γιάννης Βογιατζής κ.ά.

Ο Θανάσης Βέγγος υποδύεται έναν φτωχό επαρχιώτη που εγκαθίσταται στην Αθήνα αναζητώντας δουλειά κι επειδή έχει μεγάλη ανάγκη δέχεται όποια δουλειά του προσφέρουν, από σερβιτόρος και φωτογράφος μέχρι βοηθός φαρμακοποιού και διαιτητής αγώνων πυγμαχίας. Δυστυχώς για τον ίδιο, δεν καταφέρνει να στεριώσει πουθενά και βιώνοντας κωμικοτραγικές καταστάσεις στο τέλος αναγκάζεται να επιστρέψει στο χωριό του.

Η ταινία έχει ως βασικό της ήρωα τον Θανάση Μπιρμπίλη, ο οποίος φτάνει από το χωριό του στην Αθήνα με το πλοίο, για να εργαστεί. Η ταινία εξιστορεί τις 5 δουλειές που έκανε ο Θανάσης στην Αθήνα: γκαρσόνι, διαιτητής μποξ, βοηθός φαρμακοποιού, ιδιοκτήτης φωτογραφείου και αστυνομικός, ενώ το τελευταίο μέρος της ιστορίας αναφέρεται στην ερωτική ιστορία του Θανάση.

Σερβιτόρος σε ταβέρνα: Αφού ο Θανάσης μίλησε στον βουλευτή Μπακατσουλάρα, πήγε να εργαστεί ως γκαρσόνι στο εστιατόριο Αλικαρνασσός, του Μπούρμπουρη. Συνολικά εκεί έρχονται δύο πελάτες και μία οικογένεια. Ο πρώτος πελάτης είναι απαιτητικός και ζητάει από τον Θανάση πολλά, ο δεύτερος είναι κουφός και συνεννοείται δύσκολα και η οικογένεια έχει ένα παιδάκι που έχει να φάει μία εβδομάδα. Κάποια στιγμή, τον αναζητούν οι δύο πελάτες ενώ μίλαγε με το παιδάκι και ψάχνανε τι θα του άρεσε να φάει, εκείνο αρνιόταν σε όλες τις προτάσεις του Θανάση και των γονιών του. Η πίεση από τους δύο πελάτες σε συνδυασμό με το πείσμα του παιδιού τού έφερε μεγάλα νεύρα. Κι αφού ο μικρός δεν ήθελε τίποτα, του έριξε μία μακαρονάδα στο πρόσωπο. Τότε, όλοι οι θαμώνες αντέδρασαν με αυτήν τη συμπεριφορά και αφού τον ξυλοκόπησαν, απολύθηκε.

Διαιτητής σε πυγμαχικό αγώνα: Ο Θανάσης αφού συναντά τυχαία έναν πατριώτη του από το χωριό και του λέει ότι έμεινε χωρίς δουλειά, εκείνος του προτείνει να γίνει διαιτητής σε έναν αγώνα πυγμαχίας που θα αγωνιστεί ο Τρύφωνας, ένας πατριώτης του επίσης. Και του επισημαίνει ότι πρέπει να κερδίσει ο Τρύφωνας, το πατριωτάκι τους. Ο Θανάσης δέχεται, είχε ανάγκη από δουλειά. Στον αγώνα εμφανίζεται ο Ηρακλής Σπαζομούρης και ο Τρύφωνας Μπακατσούλας. Αρχικά ο πατριώτης του Θανάση, του είχε πει πως ο Τρύφωνας είναι θηρίο, πράγμα που δεν αλήθευε καθώς ο Τρύφωνας ήταν ιδιαίτερα λεπτός και αδύναμος, σε αντίθεση με τον Σπαζομούρη. Ο αγώνας, φυσικά, ήταν ολέθριος για τον Τρύφωνα. Ο Θανάσης όμως προσπαθούσε να νικήσει ο Τρύφωνας, αλλά όσο κι αν αργούσε να μετρήσει, ενώ ήταν κάτω ο Τρύφωνας, εκείνος δεν σηκωνόταν. Κάποια στιγμή, όταν πέφτει κάτω ο Σπαζομούρης, με τρικλοποδιά, Ο Θανάσης μετρά 1,2,3,4,5 και 5 ίσον 10, ανακηρύσσοντας νικητή τον Τρύφωνα. Αυτό εξόργισε τους θεατές και τον χτύπησαν πολύ.

Βοηθός φαρμακοποιού: Μετά το ξύλο που έφαγε ο Θανάσης, τον πηγαίνουν κάποιοι άνθρωποι σε ένα φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός τον λυπάται και του δίνει εργασία. Η πρώτη του νυχτερινή βάρδια δεν πάει και τόσο καλά. Ο πρώτος πελάτης ζητά απλά μία ασπιρίνη. Ο δεύτερος, μία γυναίκα, που χάνει το παλικάρι της. Ο τρίτος πονάει σε διάφορα σημεία στο σώμα του και ο τέταρτος είναι ένα ζευγαράκι, που η κοπέλα όλο λιποθυμάει. Στον δεύτερο δίνει τυχαία φάρμακα. Στον τρίτο το ίδιο, και του προκαλεί στομαχικές διαταραχές, ενώ στο ζευγάρι, αρχίζει να τσακώνεται με τον άντρα και φεύγει κι από εκεί.

Ιδιοκτήτης φωτογραφείου: Αφού χηρεύει μία γνωστή του, αναλαμβάνει το φωτογραφείο του άντρα της, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Εκεί έρχονται 3 πελάτες: ένας να πάρει τις φωτογραφίες του (οι οποίες είναι χάλια), μία οικογένεια και μία χορεύτρια. Το πρόβλημα του Θανάση ήταν ότι δεν μπορούσε να βγάλει όλους όσους ήταν στο πλάνο, του έφευγε «ο άκρος δεξιός». Έτσι έγινε μεγάλος αγώνας για να φωτογραφίσει την οικογένεια. Τέλος ήρθε μία χορεύτρια, η οποία ήθελε να βγάλει προκλητικές φωτογραφίες. Το καλλίγραμμο σώμα της ζάλισε τον Θανάση και λιποθύμησε.

Αστυνομικός: Τελευταία του δουλειά είναι αστυφύλακας, κατά την οποία τον φωνάζουν σε ένα σπίτι, στο οποίο έχει εισβάλει κάποιος ληστής. Ο Θανάσης τρομαγμένος φτάνει στο σπίτι. Όταν πια βλέπουν ότι δεν υπάρχει κανένας, ακούν έναν θόρυβο, αλλά ο Θανάσης θέλει να φύγει, γιατί λέει δεν κυνηγάν φαντάσματα οι αστυνομικοί. Τελικά βρίσκει το θάρρος να πάει στην κουζίνα να δει τι γίνεται, και όλος αυτός ο θόρυβος ήταν απλώς μία γάτα.

Στο τέλος της ταινίας η δράση μεταφέρεται σε μία ταβέρνα, όπου ο Θανάσης έχει βγει με την κοπέλα του, της οποίας ο πρώην, ένας σκληρός τύπος, τυχαίνει να βρίσκεται επίσης στην ταβέρνα. Η κοπέλα του Θανάση θα τα ξαναβρεί με τον πρώην της και ο Θανάσης απογοητευμένος και ηττημένος θα γυρίσει στο χωριό του.

Διανομή

Θανάσης Βέγγος - Θανάσης Μπιρμπίλης

Νικήτας Πλατής - πελάτης εστιατορίου, πατέρας του Γιαννάκη

Κατερίνα Γιουλάκη - πελάτισσα εστιατορίου, μητέρα του Γιαννάκη

Βασίλης Καΐλας - Γιαννάκης, γιος της οικογένειας στο εστιατόριο

Γιάννης Βογιατζής - κουφός πελάτης εστιατορίου

Νίκος Φέρμας - πελάτης εστιατορίου, εκλεκτών επιλογών

Γιώργος Τζιφός - κος Μπούρμπουρης, εστιάτορας

Δημήτρης Νικολαΐδης - βουλευτής

Νίκη Λινάρδου - Μαρία, υπηρέτρια

Μαρίκα Κρεββατά - εργοδότρια Μαρίας

Μπέτυ Μοσχονά - Ρένα

Αθηνόδωρος Προύσαλης - Πανάγος

Δημήτρης Σημηριώτης - φίλος του Πανάγου στο καφενείο

Κώστας Μποζώνης - φίλος του Θανάση στο καφενείο

Παναγιώτης Καραβουσιάνος - Βαγγέλης, φίλος του Θανάση

Κώστας Μεντής - πελάτης φαρμακείου με ασπιρίνη

Ράλλης Αγγελίδης - πελάτης φαρμακείου που φεύγει τρέχοντας

Μαίρη Μεταξά - πελάτισσα φαρμακείου

Ερρίκος Μπριόλας - Κώστας, πελάτης φαρμακείου

Έφη Οικονόμου - πελάτισσα φαρμακείου

Ερρίκος Κονταρίνης - πελάτης φωτογραφείου

Γκιζέλα Ντάλι - Lucia, πελάτισσα φωτογραφείου

Γιώργος Γαβριηλίδης - πατέρας σε οικογενειακή φωτογράφιση

Υβόνη Βλαδίμηρου - μητέρα σε οικογενειακή φωτογράφιση

Στάθης Χατζηπαυλής - ιδιοκτήτης σπιτιού που τσακώνεται με τους μουσικούς

Αλέκα Σούλη - γυναίκα στο χωριό του Θανάση

Αντώνης Κουφουδάκης - φίλος του Θανάση στο καράβι

Οι κυρίες της αυλής

Οι κυρίες της αυλής είναι μια ελληνική κωμική, αισθηματική, μουσική, ταινία του 1966, σε παραγωγή Φίνος Φιλμ και σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου. Το σενάριο, που έγραψε ο Δημήτρης Γιαννουκάκης, βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Αλφρέντ Ζερί "Το 6ο πάτωμα".

Ο Πίπης (Ντίνος Ηλιόπουλος) είναι ένας φτωχός ζωγράφος και μένει σε μία αυλή της παλιάς Αθήνας. Αναγκάζεται να μετακομίσει σε ένα μικρότερο σπίτι της ίδιας αυλής, καθώς αδυνατεί να πληρώσει το νοίκι του. Είναι ένας άνθρωπος γελαστός και αγαπητός σε όλους τους γείτονές του, γι' αυτό και τον στηρίζουν.

Στο παλιό δωμάτιο του Πίπη μετακομίζει ένας νέος, ο Νίκος Αλεξίου (Αλέκος Αλεξανδράκης), που είναι ερωτευμένος με τη Μελίτα Κομνηνού (Φλωρέττα Ζάννα), μία γοητευτική κυρία, ο άντρας της οποίας είναι από χρόνια εξαφανισμένος κάπου στο ανατολικό μπλοκ. Η Αννούλα Μπόσικου (Νόρα Βαλσάμη), κόρη του οργανοπαίκτη Νώντα Μπόσικου (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος), ερωτεύεται τον Νίκο. Όμως ο Τάσος (Κώστας Πρέκκας), ο υδραυλικός, είναι ήδη ερωτευμένος μαζί της και τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται. Από την άλλη, η χορεύτρια Νίτσα (Ελένη Προκοπίου) πείθει τον Πίπη να τη βοηθήσει στη δουλειά της σε ένα καμπαρέ.

Οι καταστάσεις αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο περίπλοκες, όταν την προσοχή του Νίκου έλκει η Αννούλα. Στο τέλος μετά από πολλά απρόοπτα, η Αννούλα παντρεύεται τον Νίκο και ο Τάσος με την Νίτσα.

Διανομή

Ντίνος Ηλιόπουλος- Πίπης Καθιστός

Αλέκος Αλεξανδράκης- Νίκος Αλεξίου

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος- Νώντας Μπόσικος

Ελένη Προκοπίου- Νίτσα

Φλωρέττα Ζάννα- Μελίτα Κομηνού

Μαίρη Λαλοπούλου- Ελένη Καθιστού

Νόρα Βαλσάμη- Άννα Μπόσικου

Κώστας Πρέκας- Τάσος

Αντιγόνη Κουκούλη- Πόπη

Κατερίνα Γιουλάκη- Παρασκευή

Τάσος Γιαννόπουλος- μέλος συγκροτήματος

Μπάμπης Ανθόπουλος- μέλος συγκροτήματος

Θανάσης Παπαδόπουλος- μέλος συγκροτήματος

Δημήτρης Μπισλάνης- αφεντικό νυχτερινού κέντρου

Νίκος Τσούκας- βοηθός αφεντικού

Τζών Στάκας- Αμερικάνος

Παναγιώτης Καραβουσιάνος- περιπτεράς

Στράτος Παχής- γιατρός

Ο Φανούρης και το σόι του

Ο Φανούρης και το σόι του είναι μια ελληνική ηθογραφική κωμική ταινία του 1957, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Το σενάριο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου αποτελεί διασκευή του δικού τους ομότιτλου θεατρικού έργου. Πρωταγωνιστεί ο Μίμης Φωτόπουλος.

Ο επιπλοποιός Φανούρης ζει στην Αθήνα με τις αδελφές του, τις οποίες στηρίζει οικονομικά μοναχός του μετά το θάνατο των γονέων τους. Η 30χρονη αδελφή του Κατίνα έχει χάσει τον αρραβωνιαστικό της σε τροχαίο δυστύχημα και ο Φανούρης, φοβούμενος πως θα μείνει στο ράφι, θέλει να την παντρέψει με τον Σόλωνα, αλλά πρέπει να της δώσει προίκα. Προσπαθεί λοιπόν να πουλήσει ένα οικόπεδο της οικογένειας στην Κολοκυνθού. Ο Σόλων τον πιέζει για τη γρήγορη συγκέντρωση των χρημάτων της προίκας (300 λίρες), απειλώντας να διαλύσει το προξενιό κι ο Φανούρης ελπίζει ότι ο αδελφός του, ο Γιάννης, μετανάστης στην Αμερική από 14 ετών, θα τον βοηθήσει.

Ο Γιάννης με τη γυναίκα του, τη Μάργκαρετ, έρχονται στην Ελλάδα, συναινούν στην πώληση του οικοπέδου, αλλά δεν βοηθάνε τον Φανούρη, καθώς η Μάργκαρετ χρειάζεται τα χρήματα του μεριδίου τους για να κατασκευάσει σπιτάκια για τα σκυλιά τους στην Αμερική. Η στάση αυτή του Γιάννη και της γυναίκας του εξοργίζει τον Φανούρη, οδηγώντας τα αδέλφια σε ρήξη. Ο Βαγγέλης, ένας ναυτικός που αγαπάει κρυφά την Κατίνα, μετά από χρόνια απουσίας στα καράβια, επιστρέφει στη στεριά, αντιλαμβάνεται πως ο γάμος με τον Σόλωνα είναι για την Κατίνα "αναγκαστικός" και τελικά την παντρεύεται ο ίδιος χωρίς να τον ενδιαφέρει η προίκα, προς μεγάλη ικανοποίηση της Κατίνας και ανακούφιση του Φανούρη.

Διανομή

Μίμης Φωτόπουλος - Φανούρης Σκαρβέτσος

Γκέλυ Μαυροπούλου - Κατίνα, αδελφή Φανούρη

Κώστας Δούκας - Γιάννης Σκαρβέτσος, αδελφός Φανούρη

Νανά Σκιαδά - Μάργκαρετ, σύζυγος Γιάννη

Θεόδωρος Δημήτριεφ - Βαγγέλης Λαμπούσης, ναυτικός, παιδικός φίλος Κατίνας από τη γειτονιά

Λαυρέντης Διανέλλος - μπαρμπα-Αλέξης Λαμπούσης, συνεργάτης Φανούρη στο ξυλουργείο, πατέρας Βαγγέλη

Νίκος Φέρμας - Μήτσος

Γιάννης Ιωαννίδης - Μπιλ

Χριστόφορος Χειμάρας - Σόλων Δελλακώτσος

Άννα Φόνσου - Ελενίτσα Σκαρβέτσου, αδελφή Φανούρη

Νίκος Ματθαίος - μεσίτης Μπουγιουρούκος

Τζόλη Γαρμπή - Δήμητρα Σκαρβέτσου, αδελφή Φανούρη

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα

Το Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (Α/Μ) ( ή Η γυνή να φοβήται τον άνδρα) είναι ελληνική κωμική, αισθηματική, κινηματογραφική ταινία, του 1965, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γεώργιου Τζαβέλλα και σε παραγωγή Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης, με πρωταγωνιστές τους Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου. Είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, με πλήθος αναφορών στη ζωή και στα προβλήματα της μικροαστικής τάξης στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Η ταινία είναι κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης θετρικής παράστασης που είχε πρωταγωνιστή τον Βασίλη Λογοθετίδη.

Η ταινία θίγει, αρχικά, το πρόβλημα της μεταλλασσόμενης Αθήνας. Μαζί με αυτό, όμως, άμεσα και ξεκάθαρα, παρουσιάζει τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Το ζευγάρι του Γιώργου Τζαβέλλα είναι χαρακτηριστικό της εποχής και των νέων ηθών, που ξεπερνάει με αγώνα τις δυσκολίες της συμβίωσης και το πετυχαίνει. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στο ρόλο του Αντωνάκη αλλά και η Μάρω Κοντού, στο ρόλο της Ελένης, πλάθουν δύο θαυμάσιους ρόλους.

Η ταινία ξεκινά από το παρόν: Ο Αντώνης Κοκοβίκος είναι διευθυντής σε ένα υπουργείο και δέχεται ένα τηλεφώνημα από το δικηγόρο της πρώην γυναίκας του που τον ενημερώνει ότι το σπίτι που έμεναν στην Πλάκα κατεδαφίζεται. Εκείνος ήθελε να το δει για μια τελευταία φορά και αναπολώντας τις στιγμές που πέρασε εκεί, του έρχεται στο μυαλό του η πρώην γυναίκα του και αρχίζει η βασική πλοκή του έργου, χωρίς αφηγήσεις από αυτή την αναδρομή.

Δύο χρόνια πριν, ο Αντωνάκης δεν είναι διευθυντής, αλλά τμηματάρχης του υπουργείου. Η Ελένη, η σύντροφός του, είναι μια αμόρφωτη, καλοσυνάτη και υπάκουη γυναίκα. Ο Αντωνάκης είναι πολύ αυστηρός μαζί της και την είχε σαν δούλα μέσα στο σπίτι. Παρ' όλα αυτά, δεν την είχε παντρευτεί ακόμα, αν και είχαν δέκα χρόνια σχέση. Για αυτό τον λόγο η Ελένη είναι θλιμμένη, καθώς επίσης ήταν και δαχτυλοδεικτούμενη στη γειτονιά, ειδικά από τη γειτόνισσά τους, την Αγλαΐα, που συνεχώς την προσέβαλλε. Ο Αντωνάκης δεν συζητούσε ποτέ για γάμο. Μάλιστα, δεν είχε γνωρίσει και ποτέ την Ελένη στους τέσσερις φίλους του.

Μετά από μια προαγωγή ενός φίλου του Αντωνάκη, του Μιχαλάκη, ο τελευταίος έκανε τραπέζι για αυτήν και πέθανε τρώγοντας ένα αρνί μόνος του. Ο Αντωνάκης δεν πήγε στη γιορτή επειδή δεν ήθελε να παρουσιάσει την Ελένη. Έτσι, όταν οι φίλοι του πήγαν στο σπίτι του για να του πουν τα νέα, είδαν πόσο άσχημα φερόταν στην Ελένη και προσπάθησαν να τον συνετίσουν και να την παντρευτεί. Ο θάνατος του φίλου του, αλλά και η ανάγκη αποκατάστασης της γυναίκας σε περίπτωση χηρείας, έκαναν τον Αντωνάκη να κάνει πρόταση γάμου στην Ελένη. Εκείνη δέχτηκε περιχαρής. Όμως εν ώρα μυστηρίου, τη στιγμή που ο παπάς έλεγε το η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα, η Ελένη πατάει τον Αντωνάκη, ως είθισται. Από εκεί και πέρα, έρχεται η αφύπνιση της Ελένης, και πλέον γνωρίζοντας τον τίτλο της, δηλαδή της παντρεμένης γυναίκας, απαιτεί από τον Αντωνάκη κάποιον σεβασμό. Ο Αντωνάκης, που δεν είχε συνηθίσει σε κάτι τέτοιο, τη χωρίζει. Το διαζύγιο βγήκε εις βάρος του Αντωνάκη, αφού κανείς δεν πηγαίνει στο δικαστήριο προς υπεράσπισή του. Μάλιστα διακόπτει και κάθε επαφή με τους φίλους του.

Η ταινία επιστρέφει σε πραγματικό χρόνο και συνεχίζει τη στιγμή που ο Αντωνάκης αναπολεί μέσα στο σπίτι, ενώ δύο εργάτες το γκρεμίζουν. Μετά από δύο χρόνια διαζυγίου αντιλαμβάνεται πόσο μόνος είναι και πόσο λάθος φέρθηκε στην Ελένη. Αιφνιδιαστικά, μπαίνει και η Ελένη στο σπίτι, ώστε να το δει κι αυτή για μια τελευταία φορά. Η σκηνή φορτίζεται από συναισθήματα και αποφασίζουν να δώσουν στην αγάπη τους μια δεύτερη ευκαιρία και να ξαναπαντρευτούν.

Διανομή

Γιώργος Κωνσταντίνου Αντωνάκης / Αντώνιος Κοκοβίκος

Μάρω Κοντού Ελένη / κυρία Κοκοβίκου

Δέσπω Διαμαντίδου Μπεμπέκα

Κατερίνα Γώγου Παγώνα

Σταύρος Ξενίδης (σχης) Χαράλαμπος

Δημήτρης Καλλιβωκάς Ιάσων Παγκιναρόπουλος

Νάσος Κεδράκας Μικές

Λίλη Παπαγιάννη Κατίνα

Δέσποινα Νικολαΐδου Κλάρα Παγκιναροπούλου

Καίτη Λαμπροπούλου Μάρω

Τασσώ Καββαδία Αγλαΐα Παπαμήτρου

Νίκος Φιλιππόπουλος Θεμιστοκλής

Κώστας Δούκας εργολάβος κατεδάφισης

Λουκιανός Ροζάν Μιχαλάκης Τσιμπίδας

Μπέτυ Μοσχονά χήρα

Άγγελος Αντωνόπουλος αστυφύλακας

Γιώργος Τζιφός οδηγός λιμουζίνας

Δημήτρης Κουκής εισηγητής στο Τμήμα Διαζυγίων

Θόδωρος Κεφαλόπουλος χασάπης

Γιώργος Ρώης Ξενοφών Παπαμήτρου

Αξίζει να πούμε δύο λόγια για την «Οικία Κοκοβίκου». Το οίκημα, ως είναι, όπου γυρίστηκε μέρος της ταινίας, στην περιοχή της Πλάκας. Το σπίτι που φαίνεται στην ταινία ως η οικία Κοκοβίκου, αλλά και της γειτόνισσας, της Παπαμήτρου, υπάρχει ακόμα στην οδό Τριπόδων 32 και Ραγκαβά, στην περιοχή της Πλάκας. Το σπίτι χρονολογείται από το 1800 και στέγαζε τη στρατιωτική διοίκηση των Τούρκων. Στο οικόπεδο του κτιρίου οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τη βάση ενός χορηγικού μνημείου, σε σχήμα τριπύλου. Βρέθηκαν ακόμα αρχαίες βεσπιανές τουαλέτες, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για δημόσια ουρητήρια. Το σπίτι, φυσικά, έγινε γνωστό από την ταινία Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα.

Στην ταινία, λοιπόν, το σπίτι αυτό δίνεται για αντιπαροχή, η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική. Με έναν νόμο της Μελίνας Μερκούρη, για να μη γεμίσει η Αθήνα με πολυκατοικίες, το σπίτι προστατεύτηκε και κρίθηκε διατηρητέο. Ο καιρός, παρ' όλα αυτά, πέρασε και το σπίτι κατέληξε προς αξιοποίηση από το ΤΑΙΠΕΔ. Η πώληση σε ιδιώτη διακόπηκε προσωρινά, καθώς βρέθηκαν αρχαία στα θεμέλιά του. Γρήγορα ξεπεράστηκε αυτό το εμπόδιο και μαζί με άλλα 11 παλαιά κτίσματα της περιοχής θα δοθεί κι αυτό σε κάποιον ιδιώτη.

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο είναι μια ελληνική αισθηματική κωμική ταινία του 1959, σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου και παραγωγή Φίνος Φιλμ. Πρωταγωνιστούν οι: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Χρήστος Τσαγανέας.

Η κλασική αυτή ελληνική ταινία είναι μια από τις γνωστότερες και επικερδέστερες του Ελληνικού Κινηματογράφου. Ο ρόλος της μαθήτριας, Λίζας Παπασταύρου, εκτόξευσε την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την έκανε σταρ. Η ταινία, στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960, βραβεύτηκε ως μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της πενταετίας 1955-1960.

Η πλοκή της ταινίας εκτυλίσσεται γύρω από τον έρωτα που δημιουργείται μεταξύ ενός φτωχού, φιλότιμου φιλολόγου, του Πάνου Φλωρά (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) και μιας νεαρής πλούσιας, κακομαθημένης μαθήτριάς του, της Λίζας Παπασταύρου (Αλίκη Βουγιουκλάκη). Στην ταινία, από την αρχή, αντιπαρατίθενται οι διαφορές της πλούσιας και της φτωχικής ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαφορά στον τρόπο αντιμετώπισης του φαγητού μεταξύ του καθηγητή και της μαθήτριας. Η μαθήτρια, παρά το πλουσιοπάροχο γεύμα που έχει στη διάθεσή της, το περιφρονεί και το δίνει στον σκύλο της, ενώ ο καθηγητής αρκείται σε ό,τι μπορεί να του προσφέρει η οικονομική του θέση και λέει ευχαριστώ.

Όλα αρχίζουν όταν ο νεαρός φιλόλογος Πάνος Φλωράς αναζητεί δουλειά σε ένα σχολείο, όπου ως επί το πλείστον φοιτούν μαθήτριες οι οποίες κατάγονται από πλούσιες οικογένειες. Ο γυμνασιάρχης του σχολείου (Χρήστος Τσαγανέας), προειδοποιεί τον φιλόλογο αμφιβάλλοντας ότι θα τα καταφέρει στη θέση αυτή, διότι είναι νεαρός και θεωρεί ότι τα κακομαθημένα κορίτσια του σχολείου θα του πάρουν τον αέρα. Ωστόσο, ο Φλωράς πείθει τον γυμνασιάρχη να τον προσλάβει, έστω δοκιμαστικά. Έτσι ο καθηγητής ξεκινά την παράδοση, αφού πρώτα τον παρουσιάζει ο γυμνασιάρχης.

Στην τάξη, θα προσπαθήσει να διδάξει Όμηρο, σύντομα όμως διαπιστώνει ότι τα κορίτσια έρχονται στο σχολείο περισσότερο για να κάνουν την πλάκα τους, χωρίς να υπολογίζουν τη μόρφωσή τους. Όλες προσπαθούν να πουν την πιο αστεία ατάκα ή, απλά, να πειράξουν τον καθηγητή τους. Οι πολλές διακοπές του μαθήματος όμως, για ανούσιους λόγους από την Παπασταύρου τον εξοργίζουν: τη σηκώνει όρθια και της λέει ό,τι πιστεύει για εκείνη και, γενικότερα, για αυτούς που έχουν λεφτά και δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν, συγκρίνοντας τις πλούσιές του μαθήτριες με τους φτωχούς μαθητές που είχε στο παρελθόν. Τους κάνει κοινώς ένα κήρυγμα περί ηθικής. Αυτό έχει όμως ως αποτέλεσμα οι μαθήτριες να νευριάσουν και να αντιδράσουν, έτσι η Παπασταύρου προτίθεται να βάλει τον πατέρα της, Θεμιστοκλή Παπασταύρου (Θόδωρος Μορίδης), να μιλήσει στον γυμνασιάρχη για αυτόν τον Φλωρά.

Χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, όπου ο Πάνος Φλωράς (Παπαμιχαήλ) χαστουκίζει τη Λίζα (Βουγιουκλάκη).

Παρ' όλα αυτά, η Παπασταύρου βρίσκει έτερο τρόπο, ώστε να απαλλαγεί από την παρουσία του. Καθώς εκείνος γευματίζει στην τάξη, μπαίνει η Παπασταύρου, δήθεν για να πάρει μια σοκολάτα και του την προσφέρει. Αρχίζει να γίνεται πιο φιλική απέναντί του, αλλά όταν θα προσπαθήσει να του φτιάξει τη γραβάτα, εκείνος θα καταλάβει ότι τον πλησιάζει πονηρά και θα την χαστουκίσει. Η Παπασταύρου, αποφασισμένη να του δώσει ένα μάθημα, παρερμηνεύει τα γεγονότα στην μητέρα της (Μαρίκα Κρεββατά) και τη βάζει να τηλεφωνήσει στον γυμνασιάρχη για να του πει ότι ακόμα ζαλίζεται από το χαστούκι που της έδωσε ο καθηγητής της. Ο γυμνασιάρχης οργίζεται από το γεγονός, αλλά οι συνάδελφοι καθηγητές δεν συμμερίζονται αυτήν την άποψη, και τάσσονται υπέρ του Φλωρά. Τελικά, ο Φλωράς χάνει τη θέση του. Συνειδητοποιώντας όμως ότι δεν θα ξαναδεί τον καθηγητή της, η Παπασταύρου λέει την αλήθεια στη μητέρα της, ότι δηλαδή δεν τη χτύπησε τόσο πολύ όσο ισχυρίστηκε και ότι είναι κρίμα να χάσει τη δουλειά του ένας φτωχός άνθρωπος. Η Παπασταύρου βάζει τώρα τον πατέρα της να επέμβει και να διορθώσει τα πράγματα. Ο πατέρας της τάσσεται κι αυτός υπέρ του καθηγητή, λέγοντας του «ν' αγιάσει το χεράκι του». Εν τέλει, ο καθηγητής ξαναπιάνει δουλειά. Από εκεί και έπειτα όμως, όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές θα ακολουθήσουν και αυτοί την μέθοδο του χαστουκιού, που, αν και δεν προβλεπόταν σε ένα τέτοιο κολέγιο, κάνει τα πράγματα να ηρεμήσουν αισθητά.

Σε μια εκδρομή που πραγματοποιεί το σχολείο, η Παπασταύρου, η οποία έχει αναπτύξει αισθήματα για τον καθηγητή της, πιάνεται στα χέρια με μια συμμαθήτριά της, την Πόπη Αλεξίου (Μέλπω Ζαρόκωστα), η οποία θέλει να κάνει φάρσα στον Φλωρά, διότι χάρη σε αυτόν όλοι οι καθηγητές υιοθέτησαν την μέθοδο των χαστουκιών όποτε οι μαθήτριες παρεκτρέπονταν.

Σε μια παράδοση του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών, η Παπασταύρου σηκώνεται για να απαγγείλει και να μεταφράσει τους στίχους του Σοφοκλή:

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς·καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεῖς οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων. ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν.

Όμως σύντομα, σταματάει την απαγγελία στη μέση, μην μπορώντας να συγκρατήσει άλλο τα δάκρυά της, δείχνοντας ότι πλέον μπορεί να μεταφράσει ένα αρχαίο κείμενο, αλλά και ότι είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή της. Η λήξη της χρονιάς βρίσκει την μαθήτρια να προβιβάζεται, κι αυτό χάρη στον καθηγητή της, που την ενέπνευσε. Μετά από πολλές προσπάθειες και αφού δεν κατάφερε να του πει τι νιώθει για αυτόν, μπαίνει στο αμάξι όπου την περιμένει η οικογένειά της. Ο πατέρας της, βλέποντας τον κύριο Φλωρά στον δρόμο σταματάει, του ζητάει να πάει μαζί τους και εκείνος δέχεται. Η ταινία τελειώνει, ενώ οι υπόλοιπες μαθήτριες ακολουθούν το αμάξι, απαγγέλλοντας τους παραπάνω στίχους του Σοφοκλή.

Διανομή

Αλίκη Βουγιουκλάκη Λίζα Παπασταύρου

Δημήτρης Παπαμιχαήλ Πάνος Φλωράς

Χρήστος Τσαγανέας γυμνασιάρχης

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος κ. Μακριδάκης

Ορέστης Μακρής κ. Γκίκας

Γιώργος Γαβριηλίδης κ. Μαυρομάτης

Θόδωρος Μορίδης Θεμιστοκλής Παπασταύρου

Μαρίκα Κρεββατά κ. Παπασταύρου

Μέλπω Ζαρόκωστα Πόπη Αλεξίου

Άννα Μαντζουράνη Πολυχρονοπούλου

Κατερίνα Γώγου Λαζάρου

Νίκη Λινάρδου Ξανθοπούλου

Άννυ Παπακωνσταντίνου Γιαδικιάρογλου

Ο παπατρέχας

Ο παπατρέχας είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1966, σε παραγωγή Θανάση Βέγγου και σε σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού. Το σενάριο γράφτηκε από τον Ναπολέοντα Ελευθερίου.

Ο Πολύδωρος Λαγός, θυρωρός μιας πολυκατοικίας της πρωτεύουσας, τρέχει και δεν φτάνει, προκειμένου να εξυπηρετήσει όλους τους ένοικους της πολυκατοικίας, για να εξοικονομήσει χρήματα να παντρέψει τις έξι αδερφές του (τη θρησκευόμενη Μαρία, τη μοντέρνα Ναυσικά, την καλλίφωνη μαγείρισσα Τερψιθέα, την ωραία Ελένη, τη μελετηρή Αικατερίνη, την πολυλογού Αλεξάνδρα) και την γεροντοκόρη θεία του, την Καλλιόπη. Ακολουθεί ανελέητο κυνήγι γαμπρών και γάμων, με σκοπό να πάρει και αυτός σειρά και να παντρευτεί τη Χαρίκλεια Ανωγιαννάκη, την καλή του, της οποίας οι ιδιαίτερα αυστηρών αρχών εννιά αδελφοί από την Κρήτη πιέζουν τον Πολύδωρο για τον γάμο και τον εκβιάζουν μέσω του Μανώλη, του ενός από αυτούς, ότι θα δώσουν τη Χαρίκλεια σε άλλον.

Διανομή

Θανάσης Βέγγος-Πολύδωρος Λαγός

Σούλη Σαμπάχ-Τερψιθέα Λαγού (η νοικοκυρά)

Ηρώ Κυριακάκη-Μαρία Λαγού (η θεούσα)

Μαρία Σολδάτου-Ελένη Λαγού (η όμορφη)

Κατερίνα Γιουλάκη-Αλεξάνδρα Λαγού (η γλωσσού)

Κία Μπόζου-Κατίνα Λαγού (η μελετηρή)

Νίτσα Μαρούδα-Ναυσικά "Νάνσυ" Λαγού (η τεντιμπόισα)

Ταϋγέτη-θεία Καλλιόπη

Φραντζέσκα Αλεξάνδρου-Χαρίκλεια Ανωγειανάκη (αρραβωνιαστικιά Πολύδωρου)

Νίκος Φέρμας-Μανώλης Ανωγειανάκης (αδελφός Χαρίκλειας, πυροσβέστης)

Λαυρέντης Διανέλλος-Τηλέμαχος (ομογενής από την Κωνσταντινούπολη)

Τάκης Μηλιάδης-Αδαμάντιος (Μαθηματικός & σύζυγος Κατίνας)

Σπύρος Κωνσταντόπουλος-Μικές (κουρέας & σύζυγος Αλεξάνδρας)

Κώστας Μεντής-Ναπολέων Αβεσσαλώμ Ελευθερίου (φύλακας αρχαιοτήτων & σύζυγος -)

Μιχάλης Μπαλής-Πάρης (ανιψιός Τηλέμαχου, σερβιτόρος & σύζυγος Ελένης)

Πέτρος Πανταζής-Ρίνγκο (μηχανικός αυτοκινήτων & σύζυγος Νάνσυς)

Στράτος Παχής-Δωρόθεος (ιεροψάλτης & σύζυγος Μαρίας)

Μήτση Κωνσταντάρα-κα Κατσάμπεη (ένοικος πολυκατοικίας)

Αθηνά Μερτύρη-δις Κουφοπούλου (ένοικος πολυκατοικίας)

Ρένα Πασχαλίδου-κα Καλλιακούδα (ένοικος πολυκατοικίας)

Διονυσία Ρώη-κα Χασάμπεη (ένοικος πολυκατοικίας)

Νότα Φιοράκη-μητέρα μικρού Θανασάκη (ένοικος πολυκατοικίας)

Τάκης Χριστοφορίδης-Κοσμάς (ταχυδρόμος)

Μπέλα Τζέσκα-Σμαράγδα (υπηρέτρια)

Ξένη Δράμαλη-Ελπίδα (Έλπα, θεία Πολύδωρου από Αμερική)

Έμμυ Ρίζου-έχει δώσει το αυτοκίνητό της για πλύσιμο στον Πολύδωρο

Κώστας Παπαδόπουλος-ηλικιωμένος υποψήφιος γαμπρός

Τάκης Ζαχαράκης-γιατρός

Τάκης Γκιώκας-Θανασάκης

Θεοχάρης Νάκος-θείος Μανώλη (σύζυγος Καλλιόπης)

Δημήτρης Νικολαΐδης-Δημήτρης Νικολαΐδης

Γιώργος Γιαλούρης-αδελφός Χαρίκλειας

Δημήτρης Τσουράπης-σκουπιδιάρης

Η πολυκατοικία των γυρισμάτων βρίσκεται στο Παγκράτι, επί των οδών Υμηττού και Αρρύβου.

Οι επικίνδυνες σκηνές της ταινίας, στις οποίες ο Πολύδωρος κρέμεται στον αέρα από την ταράτσα της πολυκατοικίας και περνά μέσα από τη τζαμαρία της εισόδου πραγματοποιήθηκαν από τον ίδιο τον Βέγγο, όπως το συνήθιζε, χωρίς τη βοήθεια κασκαντέρ.

Β. ΟΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

1. Ιστορική εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου

Η ιστορία του κινηματογράφου στην Ελλάδα αρχίζει με την πρώτη προβολή κινηματογραφικών εικόνων στην Αθήνα στις 28 Νοεμβρίου 1896, η οποία γίνεται σε ένα μαγαζί τής στοάς Κολοκοτρώνη. Με εισιτήριο ακριβό, το πρόγραμμα περιλαμβάνει διάφορα αξιοπερίεργα, όπως άλογα που έτρεχαν στα Ηλύσια Πεδία και χορούς της διάσημης χορεύτριας του αμερικανικού βαριετέ Λόιε Φούλερ.

Οι πρώτοι γνωστοί κινηματογραφιστές στα Βαλκάνια είναι οι αδελφοί Ιωάννης και Μιλτιάδης Μανάκια, οι οποίοι εργάζονταν ως φωτογράφοι στα Γιάννενα και αργότερα εγκαθίστανται στο Μοναστήρι. Η πρώτη σωζόμενη ταινία τους χρονολογείται από το 1905 και αντλεί το θέμα της από το χωριό καταγωγής των Μανάκια, την Αβδέλλα Γρεβενών, πρόκειται για τις «Υφάντρες».

Οι πρώτοι κινηματογραφιστές που δρουν σε ελληνικό έδαφος ήταν οι ανταποκριτές ξένων μεγάλων εταιρειών παραγωγής, όπως η Πατέ και η Γκομόν. Ένα από τα πρώτα γεγονότα που κινηματογραφούνται στην Αθήνα ήταν η μεσο-ολυμπιάδα του 1906.

Η βασιλική οικογένεια αποτελεί συχνά αντικείμενο του κινηματογραφικού φακού και ένας από αυτούς που είχαν αναλάβει να κινηματογραφούν τα βασιλικά πρόσωπα και τις γιορτές είναι ο Ούγγρος μηχανικός-αντιπρόσωπος της Πατέ, Ζοζέφ Χεπ, που έρχεται στην Αθήνα στα 1908.

Οι εταιρείες είχαν την πάγια πολιτική να στέλνουν μηχανικούς σε διάφορες χώρες του κόσμου, οι οποίοι εγκαθιστούσαν μηχανήματα προβολής, φρόντιζαν για την διανομή των ταινιών, αλλά παράλληλα κινηματογραφούσαν επιτόπου ορισμένα αξιοσημείωτα γεγονότα ή εξέχοντα πρόσωπα και τα προέβαλλαν στην ντόπια αγορά ή τα έστελναν στα κεντρικά, αν παρουσίαζαν ευρύτερο ενδιαφέρον.

Η πρώτη επιχείρηση παραγωγής ταινιών γίνεται από τον Σπυρίδωνα Δημητρακόπουλο που συστήνει την «Αθήνη-φιλμ» και γυρίζει μερικές κωμωδίες σύντομης διάρκειας, παίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο του παραγωγού, του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή. Το ποιμενικό ειδύλλιο, που θα αποτελέσει ιδιαιτερότητα του ελληνικού κινηματογράφου, εμφανίζεται το 1914 με τον Κωνσταντίνο Μπαχατώρη και το 1916 ιδρύεται η «Άστυ-φιλμ». Σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, η μετατροπή του θερινού θεάτρου «Αττικόν» οριστικά σε κινηματογράφο το 1912.

Οι απόπειρες να στηθεί κινηματογραφική βιομηχανία στην Ελλάδα, προσκρούουν στην αποσταθεροποίηση που προκαλεί η Μικρασιατική καταστροφή ενώ το κινηματογραφικό υλικό εκείνης της εποχής που σώζεται, περιορίζεται σε σκηνές που τραβούν διάφοροι οπερατέρ και στη ταινία του Δήμου Βρατσάνου «Της μοίρας τ' αποπαίδι», στα 1925.

Αυτή την περίοδο, μόνο η δραστηριοποίηση της Dag film των αδελφών Γαζιάδη στον τομέα των ταινιών μυθοπλασίας έδωσε υπόσταση στον τομέα της παραγωγής. Το 1927, καλούνται να κινηματογραφήσουν τον «Προμηθέα Δεσμώτη», μία από τις εκδηλώσεις των Δελφικών Εορτών και στα 1928 παρουσιάζεται η πρώτη ταινία μυθοπλασίας, «Έρως και κύματα», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γαζιάδη και σενάριο του λογοτέχνη Λάμπρου Αστέρη.

Το 1929 εμφανίζεται ο Αχιλλέας Μαδράς με τη «Μαρία Πενταγιώτισσα» και το 1930 η εταιρεία «Ελλάς φιλμ» με τη «Στέλλα Βιολάντη». Δύο ταινίες -σταθμοί είναι το «Δάφνις και Χλόη» του Ορέστη Λάσκου στα 1930, που παράλληλα ιδρύει και την «'Αστρο-φιλμ» και στα 1932 η ταινία καταγγελίας του Στέλιου Τατασόπουλου «Κοινωνική σαπίλα». Η τεχνολογική εξέλιξη όμως του ομιλούντος κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο, κλείνει προσωρινά (έως το 1933) το κεφάλαιο «ελληνική παραγωγή».

Το 1939, ένας νεαρός κινηματογραφιστής επικαίρων, γυρίζει μια ταινία μυθοπλασίας. Ήταν ο Φιλοποίμην Φίνος στο «Τραγούδι του χωρισμού». Εταιρεία παραγωγής ήταν η σημαντικότερη εταιρεία διανομής στην Ελλάδα η «Σκούρας φιλμς Α.Ε.» και τα ελληνικά κινηματογραφικά στούντιο, δηλαδή ο ίδιος ο Φίνος. Στην κατοχή, το 1943, γυρίζονται δύο σημαντικές ταινίες που ανοίγουν τον δρόμο για τις μετακατοχικές παραγωγές. «Η φωνή της καρδιάς» από τον Φίνο και τα «Χειροκροτήματα» από τον Γιώργο Τζαβέλλα.

Τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής 1940-1944 δεν αφήνουν περιθώρια εξέλιξης στον ελληνικό κινηματογράφο, έδωσαν όμως το υλικό και τα θέματά τους στους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες του μεταπολέμου. Αξιοσημείωτη είναι η ίδρυση της Φίνος Φιλμς (1942).

Μετά την απελευθέρωση, η κινηματογραφική παραγωγή ανεβαίνει. Ενώ το πρώτο- μέτριο σε εξοπλισμό - στούντιο του Σκουληκίδη κλείνει, ιδρύονται δύο αρκετά συγχρονισμένα στούντιο. Το Άλφα στα Μελίσσια και της Ανζερβός στη Φιλοθέη. Διαθέτουν την αναγκαία έκταση και σύγχρονο εξοπλισμό καθώς και ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Αργότερα ιδρύονται και μερικά μικρότερα στούντιο.

Οι εταιρίες παραγωγής γίνονται συνεχώς περισσότερες. Τη Φίνος Φιλμς, που εμφανίστηκε πρώτη, καθώς και της Ανζερβός, Νοβάκ ακολουθούν οι εταιρίες Παρθενών, Μεσόγειος, Π. Μήλας, Λαμπρινός, Τζαλ Φιλμς, Κ. Κονιτσιώτης, Γκρεγκ Τάλλας, Κώστας Καραγιάννης, Αφοί Καρατζόπουλοι, Ψαρράς-Ρουσόπουλοι- Λαζαρίδης, Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης. Αργότερα ιδρύθηκαν και άλλες αξιόλογες εταιρίες κινηματογραφικών ταινιών: Σκούρας Φιλμ, Χρ. Σπέντζος, Σάββας Φιλμ, Ρεξ Φιλμ, Ακρόπολις Φιλμ, Κόσμος Φιλμ, Νίκος Παπαδόπουλος, Νίκος Αβραμέας, Σκαραβαίος Φιλμ, Κοράλ Φιλμ, 'Αστυ Φιλμ, Βασίλης Λαμπίρης, Νόβακ Φιλμ, Ντελέρνο Φιλμ, Τάσος Γιαννόπουλος, Γιώργος Σαρρής, Απόστολος Τεγόπουλος, Όσκαρ Φιλμ, Χρ. Μανιάτης, Ιωαννίδης Φιλμ, Στέλιος Τατασόπουλος, Λίλα Κουρκουλάτου, Νίκος Μαρκίδης, Τάκης Περγαντής, Κώστας Στράντζαλης, Ηλίας Περγαντής, Σύλιας και Υιός, Παρθενών Φιλμ, Κορώνα Φιλμ, Χαλιώτης Φιλμ, Αφοί Κυριακόπουλοι, Σ.Α.Κ.Ε., Γιώργος Χανιώτης, Νίκος Σπέντζος, Νίκος Βαρβέρης κ.ά.

Οι προσπάθειες των εταιριών υπήρξαν φιλότιμες, χωρίς εν τούτοις να κατορθώσουν να ξεπεράσουν τα όρια της εμπορικής σκοπιμότητας.

Η άνθησή του Ελληνικού Κινηματογράφου άρχισε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, με 4-7 ταινίες το χρόνο μέχρι το 1950 και σταδιακά η παραγωγή αυξήθηκε μέχρι τις 60 ταινίες το 1960. Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960 μέχρι το 1973 φτάνοντας μέχρι τις 97 ταινίες το χρόνο (με μέσο όρο 80 ταινίες το χρόνο). Από το 1974 μέχρι το 2015 η παραγωγή κυμαίνεται σε πολύ μικρότερα επίπεδα από 10 ταινίες μέχρι 40 ταινίες το χρόνο.

Ενδεικτικά, μόνο τη δεκαετία του ΄50 γυρίζονται πάνω από τριακόσιες ταινίες ενώ εμφανίζονται εκατό νέες εταιρείες, από τις οποίες οι εξήντα είναι εταιρείες της μιας ταινίας. Μόνο τέσσερις εταιρείες γυρίζουν περισσότερες από δέκα ταινίες, η «Τζαλ», η «Νόβακ», η «Ανζερβός» και βέβαια η δυναμική «Φίνος Φιλμ».

Οι ταινίες που παρουσιάζουν επιτυχία προέρχονται από τους αξιόπιστους παραγωγούς που συνεργάζονται με διακεκριμένους ηθοποιούς και έμπειρους τεχνικούς. Μία από τις σημαντικότερες όμως προϋποθέσεις για την καλή πορεία μιας ταινίας είναι και η συνεργασία με τους μεγαλύτερους Έλληνες διανομείς, που διαμορφώνουν πλέον ένα συμπαγές σύστημα.

Ο μεγαλύτερος Έλληνας διανομέας είναι ο «Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης», που κατέχει συνήθως τις τρεις πρώτες θέσεις στην πρώτη πεντάδα του πίνακα εισπράξεων α΄ προβολής. Το σύστημα διανομής συμπληρώνεται επίσης από τις εταιρείες «Μήλας Φιλμ», «Ανζερβός», «Σπέντζος», «Ι. Καρατζόπουλος» και «Αφοί Ρουσσόπουλοι-Γ. Λαζαρίδης-Δ. Σαρρής-Κ. Ψαρράς».

Από την δεκαετία του ΄70 και μετά διαμορφώνεται ένα εντελώς νέο σκηνικό στο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο. Η αυτοκρατορία της Φίνος καταρρέει, η παραγωγή των ταινιών και των εισιτηρίων μειώνεται δραματικά, το κοινό καθηλώνεται στην τηλεόραση και ο παλιός εμπορικός κινηματογράφος διοχετεύεται στην παραγωγή βιντεοκασετών.

Στο προσκήνιο έρχεται ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος ο κινηματογράφος του δημιουργού αντικαθιστά την εμπορική εκδοχή του σκηνοθέτη-τεχνίτη και οι ελληνικές ταινίες αποκτούν έναν «δοκιμιακό» χαρακτήρα. Νέοι, φιλόδοξοι και ελπιδοφόροι σκηνοθέτες παίρνουν στα χέρια τους τον πλήρη έλεγχο των ταινιών τους, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τα οικονομικά και διοικητικά βάρη, ενώ η εθελοντική εργασία συναδέλφων και φίλων είναι συχνά η μόνη λύση για την ολοκλήρωση μιας παραγωγής.

Από τους στυλοβάτες του, ο Αλέξης Δαμιανός με την «Ευδοκία» στα 1971, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος με τις «Μέρες του ΄36» το 1972, που τρία χρόνια αργότερα ανοίγει τα σύνορα της εγχώριας κινηματογραφίας στο εξωτερικό με τον «Θίασο», καταχωρημένη ως μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Παντελής Βούλγαρης με το «Χάπυ νταίη» στα 1976, ενώ με τη Μεταπολίτευση επιστρέφουν στην Ελλάδα και με ντοκιμαντέρ στη παραγωγή ο Νίκος Κούνδουρος και ο Μιχάλης Κακογιάννης. Παράλληλα πολλοί νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες αφήνουν το αποτύπωμά τους, με ποικίλες θεματικές και αισθητικές αναζητήσεις.

Από τα σύγχρονα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού (Βεργίτσης, Καντακουζηνός), μέχρι την αφοσίωση στην παράδοση και την ιστορία (Παπαστάθης, Φέρρης, Λαμπρινός, Κούνδουρος, Ψαρράς, Σιοπαχάς, Βρεττάκος, Ξανθόπουλος, Βούλγαρης, κ.ά.) από τον ρεαλιστικό κινηματογράφο (Τάσιος, Πανουσόπουλος, Τσεμπερόπουλος, Περάκης, κ.ά.) στην υπαρξιακή κρίση (Καρυπίδης, Λυκουρέσης, Λιάππα, κ.ά.) από την απελπισμένη ευαισθησία του Τσιώλη μέχρι το ποιητικό σινεμά του Τορνέ, του Παναγιωτόπουλου, του Νικολαϊδη, κ.ά.

Το 1980 η ελληνική κινηματογραφία κατακτά και ένα μεγάλο διεθνές βραβείο, το πρώτο σε Έλληνα σκηνοθέτη, το Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας απονέμεται στον Αγγελόπουλο για τον «Μεγαλέξανδρο», ενώ η ταινία του Ν. Τζήμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» κόβει 618.000 εισιτήρια, που αποτελεί και την εξαίρεση στην αδιαφορία του κοινού για τις ελληνικές ταινίες.

Το 1986 εκδηλώνεται το κρατικό ενδιαφέρον για χρηματοδότηση ταινιών από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με την θεσμοθέτηση των κρατικών βραβείων και την ψήφιση του νόμου «για την προστασία και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης». Όμως, διαφωνίες, εντάσεις, αντικρουόμενες τάσεις και αδιαφορία του κοινού είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της δεκαετίας του ΄80. Τα 600.000 εισιτήρια της σάτιρας του Νίκου Περάκη «Λούφα και παραλλαγή» το 1986, αποτελούν την εξαίρεση ενός απογοητευτικού κανόνα που την περίοδο 1985-86 περίπου το 80% του κοινού παρακολουθεί αμερικάνικες ταινίες και μόλις το 8% ελληνικές. Ο αριθμός των αιθουσών μειώνεται δραματικά και το μέλλον της ελληνικής παραγωγής και της ελληνικής ταινίας φαντάζει ζοφερό.

Το διάστημα μεταξύ 1990 και 1994 η βιομηχανία του κινηματογράφου σημειώνει πτώση, με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου να είναι σχεδόν ο αποκλειστικός χρηματοδότης. Η παραγωγή συνέχισε την καθοδική της πορεία με μόλις 14 ταινίες μεγάλου μήκους το 1991, όπως το «Μετέωρο βήμα του πελαργού», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, οι «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, του Παντελή Βούλγαρη.

Δυο χρόνια αργότερα, το 1993 η βραβευμένη ταινία «Απ΄το χιόνι» το Σωτήρη Γκορίτσας, θεωρείται πρόδρομος ενός νέου στυλ στον ελληνικό κινηματογράφο. Στο μεταξύ, στην τετραετία 1990-1994 στο «μπουκέτο» των αξιόλογων ταινιών συγκαταλέγονται και οι «Μπάυρον: Μπαλάντα ενός δαιμονισμένου», Νίκος Κούνδουρος (1992), «Κρυστάλλινες νύχτες»Τώνια Μαρκετάκη (1992), «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» Ντίνος Δημόπουλος (1993), «Καβάφης» Γιάννης Σμαραγδής (1994), «Ο κήπος του Θεού», Τάκης Σπυριδάκης.

Το κοινό επιστρέφει στην αίθουσα και στην ελληνική ταινία, ενώ ένα νέο δυναμικό κοινό, κυρίως νεανικό, κάνει την εμφάνισή του. Η ανάκαμψη ξεκινά στα 1994, με το «Τέλος εποχής» του Αντώνη Κόκκινου, επιβεβαιώνεται με τον Σωτήρη Γκορίτσα στο «Βαλκανιζατέρ» το 1997 με 250.000 εισιτήρια, και την Όλγα Μαλέα με το «Ο οργασμός της αγελάδας» και το «Η διακριτική γοητεία των αρσενικών».

Το 1999 μάλιστα καταγράφεται ένα νέο ρεκόρ εισιτηρίων με μια ταινία που μεταφέρει την κυρίαρχη τηλεοπτική αισθητική από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη, το «Safe sex» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, με 910.000 εισιτήρια. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος συνεχίζει τη μοναχική του πορεία και το 1998 με το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» κατακτά το «Χρυσό Φοίνικα», τη μεγαλύτερη διάκριση που έχει πάρει ποτέ Έλληνας σκηνοθέτης.

Τα χαρακτηριστικά στα τέλη του αιώνα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Η εγχώρια παραγωγή κάνει τα πρώτα συστηματικά ανοίγματά της στην Ευρώπη και στη διεθνή συμπαραγωγή, ενώ εμφανίζεται ολοένα και ισχυρότερος ο θεσμός του ιδιώτη παραγωγού. Από τις αρχές του 1990, δημιουργούνται οι δημοτικοί κινηματογράφοι που ξεπερνούν τους 80 σε όλη τη χώρα και κινηματογραφικά δίκτυα, εγχώρια και διεθνή, κάνουν την εμφάνισή τους, με σκοπό την στήριξη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής παραγωγής. Οι κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας ανακαινίζονται και εξοπλίζονται με τα πλέον εξελιγμένα συστήματα ήχου και εικόνας, ενώ συγχρόνως νέες αίθουσες κατασκευάζονται στο κέντρο και την περιφέρεια. Το ευρωπαϊκό και αμερικάνικο φαινόμενο των πολυκινηματογράφων (Cineplex) κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα. Ο δρόμος για την επιστροφή του κοινού στις αίθουσες ανοίγει πλέον διάπλατα.

Στα μέσα του 1990 στις αρχές του 21ου αιώνα, η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» σηματοδοτεί το 1995, το «Βαλκανιζατέρ» του Σωτήρη Γκορίτσα (1997) είναι η πρώτη σύγχρονη ελληνική ταινία που έφτασε σε εξαψήφιο νούμερο εισιτηρίων (περίπου 180.000), ενώ το 1998 η βράβευση του Θοδωρή Αγγελόπουλου με τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» αποτελεί καθοριστικό σταθμό για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.

Την ίδια χρονιά, το «Από την άκρη της πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη ανοίγει τον δρόμο σε ένα είδος αστικού δράματος, ενώ «Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώτη (1999) βραβεύεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Ένα πιο εμπορικό είδος κωμωδίας είναι αυτό που συνδέεται με τον «Οργασμό της αγελάδας» της Όλγας Μαλέα (1997) και το «Safe Sex» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου (1999) που σημειώνει τεράστια εισπρακτική επιτυχία, καθώς έφτασε το 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια.

Το 2005, η «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» του Νίκου Περάκη ξεπερνά το 1 εκατομμύριο εισιτήρια και το 2006 είναι χρονιά ορόσημο για την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Ψυχή στο στόμα» που κρίνεται ως η καλύτερη ελληνική ταινία στα κρατικά βραβεία. Σταδιακά, και οι δραματικές ταινίες έφερναν περισσότερο κόσμο στους κινηματογράφους. Το 2003, η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη κόβει 1,6 εκατομμύριο εισιτήρια. Πλέον, αρκετές επιτυχημένες ταινίες, όπως οι «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη (2004) και το «Ελ Γκρέκο» του Γιάννη Σμαραγδή (2007), ήταν συμπαραγωγές με ξένες εταιρείες, αλλά και με τηλεοπτικά κανάλια.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, το σινεμά σίγουρα γίνεται πιο ...εξωστρεφές με σημαντική παρουσία σε διεθνή φεστιβάλ. Το 2009 προβλήθηκε ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, η ταινία του οποίου είχε μεγάλη επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς μεταξύ άλλων βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η επόμενη ταινία του, «'Αλπεις» (2011) είχε επίσης σημαντική φεστιβαλική πορεία. Μαζί με το εξίσου πολυβραβευμένο «Attenberg» (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, δημιούργησαν το Greek Weird Wave.

Το 2013 το Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά αποσπά τον Αργυρό Λέοντα (Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ και η «Μικρά Αγγλία» (2013) του Παντελή Βούλγαρη έχει σημαντική παρουσία στα ξένα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Την ίδια χρονιά, «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου βραβεύεται στο Κάρλοβι Βάρι και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ συμμετέχει στο Forum του Φεστιβάλ Βερολίνου. Το 2014 «Το μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη συμπεριλαμβάνεται στο επίσημο διαγωνιστικό του πρόγραμμα του 64ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ το «Xenia» (2014) του Πάνου Κούτρα κλέβει τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ Καννών, ενώ «Η Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα (2014), πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Λοκάρνο στην Ελβετία, ενώ στη συνέχεια προβλήθηκε στο τμήμα «DARE», Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου.

Την επόμενη χρονιά (2015) το Chevalier (2015) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη κερδίζει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα στο Φεστιβάλ Λονδίνου, ενώ επίσης το 2015 «Ο Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου κερδίζει το βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Το 2016 το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου καταφέρνει να αποσπάσει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο διεθνές τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου και την ίδια χρονιά το «Lines(Γραμμές)» του Βασίλη Μαζωμένου κάνει έναν επιτυχημένο γύρο σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου από την Εσθονία, την Άγκυρα, το Σικάγο, την Ρουμανία μέχρι και το Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Αρμενία.

2. Οι κινηματογραφικές αίθουσες - κινηματογράφοι στην Αθήνα που άντεξαν στο χρόνο

Μπορεί σήμερα η ψηφιακή εποχή και ο έντονος ανταγωνισμός να έχουν κάνει την 7η Τέχνη να χάνει την ρομαντική της πλευρά, όμως σε κάποιες γωνιές στην Αθήνα χτυπά ακόμη η καρδιά του παλιού σινεμά. Υπάρχουν ορισμένοι κινηματογράφοι στην Αθήνα που επιμένουν στη μαγεία και στη συντροφιά που προσφέρει η σκοτεινή αίθουσα και δεν το βάζουν κάτω, παρά τις οικονομικές δυσκολίες και τα προβλήματα που έχει προκαλέσει η ψηφιακή εποχή.

Δεν θα ήταν άστοχο αν χαρακτήριζε κανείς τους ιδιοκτήτες τους τους τελευταίους των ρομαντικών, αφού, όπως ειπώθηκε συχνά κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, αυτού του είδους οι κινηματογράφοι δεν προσφέρουν μόνο πολιτισμό αλλά κυρίως φως σε δρόμους και περιοχές όπου διαφορετικά θα επικρατούσε μόνο το σκοτάδι.

Ιστορικοί κινηματογράφοι της Αθήνας που έπαιξαν τις πρώτες προβολές τους δεκαετίες πριν, είναι ακόμη εδώ. Και προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία στους φανατικούς σινεφίλ…

1. Ααβόρα, Ιπποκράτους 180 – Εξάρχεια: Ο κινηματογράφος Ααβόρα λειτούργησε για πρώτη φορά το 1965. Άλλαξε μία φορά ιδιοκτήτη το 1983 και αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η ιστορία του ονόματός του. Ο πρώτος του ιδιοκτήτης αποφάσισε να του δώσει το όνομα ενός φοίνικα της Αφρικής γιατί τα δύο «α» στη σειρά ήταν ιδανικά για να εμφανίζεται πρώτος στη λίστα με τα σινεμά στις εφημερίδες της εποχής. Έχει, βέβαια, μία αίθουσα και προσφέρει μια εμπειρία από άλλη εποχή.

2. Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21 – Αθήνα: Ο κινηματογράφος Τριανόν έκανε πρεμιέρα το 1960 και από τότε λειτουργεί ασταμάτητα. Πίσω από την μακρόχρονη πορεία του βρισκόταν ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου και ο πατέρας του από τον οποίο το παρέλαβε. Σήμερα την ιστορική πορεία του σινεμά συνεχίζουν με το ίδιο όραμα και πάθος η αδερφή και η ξαδέρφη του αποδεικνύοντας ότι το αληθινό σινεμά της παλιάς Αθήνας υπάρχει ακόμη.

3. Άστυ, Κοραή 4 – Πλατεία Κλαυθμώνος, Αθήνα: Αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο ιστορικούς κινηματογράφους της Αθήνας. Το ΑΣΤΥ στεγάζεται σε τμήμα του υπογείου του επί της οδού Κοραή 4 κτηρίου και λειτουργεί από το 1939. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής μέρος του υπογείου έγινε τόπος μαρτυρίου για πολλούς αγωνιστές. Το Υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε το τμήμα αυτό του υπογείου ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960 ο κινηματογράφος γνώρισε μεγάλες δόξες. Οι προβολές ήταν κυρίως ταινιών γαλλικής παραγωγής. Σήμερα προσφέρει στους σινεφίλ την ποιότητα του παλιού καλού σινεμά.

4. Πάλας, Υμηττού 109 – Παγκράτι: Η επίσκεψη για ταινία είναι σίγουρα από μόνη της ένα ταξίδι στο χρόνο. Το Σινέ Πάλας στο Πακγράτι άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του το 1925, δηλαδή πριν 94 ολόκληρα χρόνια και είναι ο παλιότερος κινηματογράφος στην Αθήνα. Η μεγαλύτερη άνθηση ήρθε στις δεκαετίες του 1950-60 όπου σχηματίζονταν ουρές για να μπουν μέσα. Σήμερα προκαλεί μια νοσταλγία ενώ αξέχαστη μένει η εμπειρία στο θερινό του τμήμα.

3. Οι κινηματογραφικές εταιρείες

Φίνος Φιλμ

Η Φίνος Φιλμ είναι ελληνική εταιρεία παραγωγής ταινιών. Ιδρύθηκε το 1943 από τον Φιλοποίμενα Φίνο και λειτούργησε αδιάκοπα μέχρι το θάνατό του, το 1977. Από το 2006, ωστόσο, επανήλθε στην παραγωγή και χρηματοδότηση ταινιών με ταινίες όπως η Uranya του Κώστα Καπάκα και το remake του Ο Ηλίας του 16ου. Ο συνολικός αριθμός των ταινιών ανήλθε στις 196 και σε 8 έκανε διανομή. Το διάστημα 1943-1977 (έτος θανάτου του Φιλοποίμενος) ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία του κλάδου και μια από τις μεγαλύτερες στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Υπήρξε για χρόνια ανταγωνιστής με την εταιρεία Καραγιάννης - Καρατζόπουλος η οποία αποτελούσε την δεύτερη σε μέγεθος εταιρεία στην Ελλάδα.

Το 1954 ο Φίνος μεταφέρει για τελευταία φορά την έδρα της εταιρείας του στο παλιό κτήριο σαπωνοποιίας του Παπουτσάνη στην οδό Χίου 53, κοντά στον σταθμό Λαρίσης, όπου παραμένει έως σήμερα. Στο νεοκλασικό της οδού Χίου αναπτύσσονται τα εργαστήρια, από την εμφάνιση μέχρι την τελική κόπια (εμφανιστήρια, μοντάζ, μιξάζ κλπ.) τα γραφεία και ο σχεδιασμός παραγωγής της εταιρείας. Ο Φίνος ταυτόχρονα αναζητά μεγαλύτερα πλατό αφού οι ανάγκες της παραγωγής αυξάνονται συνεχώς. Το πλατό ΑΤΛΑΝΤΙΣ, όπως το είχαν ονομάσει επειδή ήταν δίπλα στο παλιό εργοστάσιο τσιμέντων ΑΤΛΑΝΤΙΣ, στην περιοχή Θυμαράκια της οδού Λιοσίων, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες της εταιρείας.

Το 1958 ξεκινά η λειτουργία των νέων πλατό της εταιρείας στους Αγίους Αναργύρους, στην περιοχή Μυκονιάτικα. Ήταν τα παλιά βουστάσια του Ιωάννη Μέρλα. Η ανακατασκευή τους κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια. Υπήρχαν δύο πλατό, ένα μεγάλο και ένα μικρό, καθώς και αποθήκη, ξυλουργείο, καμαρίνια και ένας μεγάλος περίβολος που εξυπηρετούσε την δυνατότητα κατασκευής ντεκόρ πόλης, όπως συμβαίνει στην ταινία Λόλα, όπου όλη η Τρούμπα έχει κατασκευαστεί στον περίβολο των πλατό. Τα στούντιο ήταν κοντά στον αστικό ιστό και ταυτόχρονα απομονωμένα. Το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών της χρυσής περιόδου της εταιρείας γυρίστηκαν στα πλατό των Αγίων Αναργύρων. Όταν οι ταινίες ήταν πολλές και το γκρουπάρισμα δεν έβγαινε, χρησιμοποιούσαν και το στούντιο της Ανζερβός στην Φιλοθέη, το οποίο κατεδαφίστηκε πριν το 2004 και ήταν ένα από τα πρώτα στούντιο της χώρας, χρηματοδοτούμενο με δάνειο από την Εθνική Τράπεζα.

Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι το 1970, όταν και εγκαινιάστηκαν τα νέα στούντιο της εταιρείας στα Σπάτα, που αποτελούσαν ένα μεγάλο όνειρο του Φίνου, που σύμφωνα με συνεργάτες του ήθελε να φτιάξει μια ελληνική Cinecittà. Στο πλαίσιο αυτού του οράματος ο Φίνος έστειλε αρχιτέκτονα και συνεργάτες στην Cinecittà στη Ρώμη, ώστε να πάρουν πληροφορίες για την κατασκευή των πλατό - μπορεί κανείς να διακρίνει αρχιτεκτονικές ομοιότητες με τα πλατό της Cinecittà. Τα νέα στούντιο αποτελούνταν από δύο μεγάλες σκηνές και όλους τους αναγκαίους χώρους ενός αντίστοιχου συγκροτήματος. Τη δεκαετία του 1970 θεωρούνταν από τα καλύτερα πλατό στην Ευρώπη και προς στιγμήν φάνηκε ότι θα προσέφεραν ακόμα πιο ραγδαία ανάπτυξη στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή.

Τότε όμως, από το 1972-1973 και μετά, κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι της εποχής, με κυρίαρχη αιτία την ανάπτυξη της τηλεόρασης, καθώς και η αδυναμία του Φίνου να δημιουργήσει επιχειρηματικές συνεργασίες και να λειτουργήσει στο πνεύμα της νέας εποχής, προκάλεσαν μεγάλη κρίση στον ελληνικό κινηματογράφο, από την οποία η Φίνος Φιλμ χτυπήθηκε σοβαρά. Με τον θάνατο του ιδρυτή της το 1977, η εταιρεία ασχολήθηκε κυρίως με την ενοικίαση των ταινιών της και την εκμετάλλευση των πλατό, ώστε να αποπληρωθούν τα τεράστια χρέη. Τα στούντιο της Φίνος Φιλμ στα Σπάτα ακόμα και σήμερα συγκαταλέγονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα πλατό της χώρας και το μοναδικό κινηματογραφικό αρχιτεκτονικό δείγμα (μαζί με το Studio Alfa στα Μελίσσια) μιας εταιρείας, που λειτούργησε στο μοντέλο συγκεντρωτισμού της κινηματογραφικής παραγωγής, όπως και τα μεγάλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά στούντιο από το 1930 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Ταινίες της Φίνος Φιλμ: Χαμένοι άγγελοι (1948 - 1949), Ο μεθύστακας (1949 - 1950), Το σωφεράκι (1952 - 1953), Το αμαξάκι (1956 - 1957), Η θεία απ΄ το Σικάγο (1957 - 1958), Αστέρω (1958 - 1959), Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο (1959 - 1960), Η Αλίκη στο ναυτικό (1960 - 1961), Ο Κατήφορος (1961 - 1962), Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962 - 1963), Κάτι να καίει (1963 - 1964), Κορίτσια για φίλημα (1964 - 1965), Ραντεβού στον αέρα (1965 - 1966), Η αρχόντισσα και ο αλήτης (1968 - 1969), Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969 - 1970), Υπολοχαγός Νατάσσα (1970 - 1971), Η Μαρία της σιωπής (1972 - 1973), Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας (1975 - 1976), Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955 - 1956), Η καφετζού (1956 - 1957), Το κλωτσοσκούφι (1959 - 1960), Μανταλένα (1960 - 1961), Το δόλωμα (1964 - 1965), Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965 - 1966), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966 - 1967), Μια κυρία στα μπουζούκια (1967 - 1968), Ορατότης Μηδέν (1969 - 1970), Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο (1956 - 1957), Μια ζωή την έχουμε (1957 - 1958), Η χαρτοπαίχτρα (1964 - 1965), Τζένη Τζένη (1965 - 1966) , Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966 - 1967), Η νεράιδα και το παλικάρι (1969 - 1970) και πολλές πολλές άλλες!

Κλακ Φιλμ

Η Κλακ Φιλμ ήταν ελληνική κινηματογραφική εταιρεία. Ιδρύθηκε το 1963 από τον Δημήτριο Καράμπελα και τον Απόστολο Τεγόπουλο. Η πρώτη ταινία της εταιρείας είχε τίτλο "Πληγωμένες καρδιές" και ήταν ένα μελόδραμα με τον Νίκο Ξανθόπουλο στον ρόλο του «κακού», λίγο πριν καθιερωθεί, από την ίδια εταιρεία, ως «παιδί του λαού». Με τον Νίκο Ξανθόπουλο έκανε 24 ταινίες και έφτασε τα μελοδράματα στα ύψη της δημοτικότητας και η εταιρεία έφτασε να είναι η τρίτη εμπορικότερη και παραγωγικότερη μετά την Φίνος Φιλμ και την Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Η εταιρεία παρήγαγε συνολικά 48 ταινίες μέχρι το 1972 όποτε και σταμάτησε την παραγωγή ταινιών, εκ των οποίων 37 από αυτές τις σκηνοθέτησε ο Απόστολος Τεγόπουλος.

Εκτός από τον Νίκο Ξανθόπουλο, η εταιρεία συγκέντρωσε πολλά μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου: Μάνος Κατράκης, Τζαβαλάς Καρούσος, Λυκούργος Καλλέργης, Θόδωρος Μορίδης, Ελένη Ζαφειρίου, Κατερίνα Βασιλάκου, Μιράντα Μυράτ.

Ταινίες της Κλακ Φίλμ: 1963 Αγάπησα και πόνεσα, Πληγωμένες Καρδιές, Απόκληροι της κοινωνίας, Καρδιά μου πάψε να πονάς, Με πόνο και με δάκρυα, Περιφρόνα με γλυκειά μου, 1964 Είμαι μια δυστυχισμένη, 1966 Εμείς οι αμαρτωλοί, Έχω Δικαίωμα να σ' αγαπώ, Μεγάλη μου αγάπη, Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο, Ο κατατρεγμένος, Πονηρός πράκτωρ Καραγκιόζης, Σκλάβοι της μοίρας, 1967 Άδικη κατάρα, Από τα Ιεροσόλυμα με αγάπη, Για την καρδιά της ωραίας Ελένης, Δακρυσμένα μάτια, Η κόρη της Πενταγιώτισσας, Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί, Τα ψίχουλα του κόσμου, 1968 Αργυρώ η προδομένη τσελιγκοπούλα, Ας με κρίνουν οι γυναίκες, Ζήσε για την αγάπη μας, Η καρδιά ενός αλήτη, Καρδιά που λύγισε από τον πόνο, Ξεριζωμένη Γενιά, Τα Ξένα Χέρια Είναι Πικρά, Ταπεινός και καταφρονεμένος, Τόσα όνειρα στους δρόμους, 1969 Ένας άνδρας με συνείδηση, Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου, 1970 Γιακουμής, μια ρωμέικη καρδιά, Κατηγορώ τους δυνατούς, Ο αετός των σκλαβωμένων, 1972 Τύψεις συνειδήσεως και πολλές άλλες.

Καραγιάννης - Καρατζόπουλος A.E.

Η Καραγιάννης-Καρατζόπουλος είναι ελληνική κινηματογραφική εταιρεία. Ιδρύθηκε το 1966 από τον σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη, τον οπερατέρ, μοντέρ και διευθυντή φωτογραφίας Αντώνη Καρατζόπουλο και τον αδερφό του πρώτου, Θόδωρο Καραγιάννη. Τόσο ο Κώστας Καραγιάννης όσο και ο Αντώνης Καρατζόπουλος είχαν ήδη εταιρείες παραγωγής και είχαν γυρίσει κάποιες ταινίες, ώσπου η συνάντησή τους οδήγησε στη συγχώνευση των εταιρειών τους και τη δημιουργία της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος με σκοπό να αποτελέσει το αντίπαλο δέος της Φίνος Φιλμ. Η πρώτη ταινία που προήλθε από την -τότε ανεπίσημη- συνεργασία των Καραγιάννη και Καρατζόπουλου ήταν η ταινία του 1964 Ο παράς και ο φουκαράς, που σημείωσε εισπρακτική επιτυχία. Μετά την επίσημη ίδρυσή της το 1966, η εταιρεία παρήγαγε ήδη μέσα στην πρώτη σεζόν εννέα ταινίες, ενώ αγόρασε και ποσοστό διανομής από την ταινία Οι ένοχοι του Κώστα Ασημακόπουλου, προωθώντας έτσι μια δεκάδα ταινιών εντός του πρώτου χρόνου λειτουργίας της. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ανελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής ταινιών στην Ελλάδα. Έκανε την παραγωγή σε 118 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες ήταν σκηνοθέτης ο Κώστας Καραγιάννης, ο παραγωγικότερος σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου, αφού σκηνοθέτησε συνολικά 101 ταινίες. Η εταιρεία συνεργάστηκε με μερικούς από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κώστας Βουτσάς, Μάρω Κοντού, Τζένη Καρέζη, Ρένα Βλαχοπούλου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Νίκος Ρίζος,

Η εταιρεία πέρα από την παραγωγή ή συμπαραγωγή ταινιών, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, αγόρασε κατά καιρούς τα δικαιώματα ταινιών άλλων παραγωγών. Στο πλαίσιο αυτό απέκτησε το 1997 τα δικαιώματα των ταινιών του σκηνοθέτη Τζέιμς Πάρις, ενώ το 2000 αγόρασε τις ταινίες της εταιρείας παραγωγής Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης.

Ταινίες της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος: 1969 Ο μπλοφατζής , 1970 Μια γυναίκα στην αντίσταση, 1971 Υποβρύχιο Παπανικολής, 1981 Μάθε παιδί μου γράμματα, 1966 Οι ένοχοι, 1980 Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι, και άλλες.

ΘΒ Ταινίες Γέλιου

Η ΘΒ Ταινίες Γέλιου ήταν μια ελληνική εταιρία κινηματογραφικών παραγωγών που ιδρύθηκε το 1964 από τον κωμικό ηθοποιό και σκηνοθέτη Θανάση Βέγγο με στόχο του να έχει περισσότερη καλλιτεχνική ελευθερία στις ταινίες του. Γνωστές παραγωγές της εταιρίας είναι οι ταινίες Φανερός πράκτωρ 000, Τρελλός παλαβός και Βέγγος και Ποιος Θανάσης!!. Παρόλο που οι παραγωγές της είχαν πολύ μεγάλη απήχηση, η εταιρία πτώχευσε λόγω κακής οικονομικής διαχείρισης και έκλεισε το 1969.

Ο ίδιος ο Βέγγος οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή, από την οποία ανέκαμψε ύστερα από πολλά χρόνια, με την χρεοκοπία αυτή να έχει σοβαρή επιρροή στη μετέπειτα ζωή του. Τις παραγωγές της εταιρίας τις σκηνοθετούσαν ο Βέγγος σε συνεργασία με τον Ερρίκο Θαλασσινό και με τον Πάνο Γλυκοφρύδη, και θεωρούνται οι πιο αναγνωρισμένες ταινίες του Βέγγου.

Ταινίες της ΘΒ Ταινίες Γέλιου: Η εταιρεία συνολικά κυκλοφόρησε 9 ταινίες: 1965 Είναι ένας... τρελλός τρελλός Βέγγος, 1966 Ο Παπατρέχας, 1967 Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000, Τρελός παλαβός και Βέγγος, Πάρε κόσμε, 1968 Δόκτωρ Ζι-Βέγγος.

Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης

Η Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης είναι ελληνική κινηματογραφική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1946 από τους Θεοφάνη Δαμασκηνό και Βίκτωρα Μιχαηλίδη ως εταιρεία διανομής. Η εταιρεία ξεκίνησε δειλά δειλά με συμπαραγωγές και το 1959 έκανε την πρώτη της παραγωγή, Αμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης. Μέχρι το 1970 έκανε την παραγωγή ή συμπαραγωγή σε 31 ταινίες, μερικές από τις οποίες είναι από τις σημαντικότερες του ελληνικού κινηματογράφου. Οι ταινίες τους έκαναν επιτυχία και στο εξωτερικό, κάποιες κέρδισαν υποψηφιότητες για όσκαρ, άλλες συμμετοχές και βραβεία σε σημαντικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Η σημερινή Odeon SA είναι μετεξέλιξη της εταιρείας.

Σημαντική θεωρείται και η σύμπραξή της με την εταιρεία Φίνος Φιλμ, με την οποία δημιούργησαν επτά ταινίες: Τα κίτρινα γάντια (1960), Χαμένα όνειρα (1961), Η Αλίκη στο ναυτικό (1961), Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965), Τέντυ μπόυ αγάπη μου (1965), Υπάρχει και φιλότιμο (1965), Ραντεβού στον αέρα (1965).

Άλλες ταινίες της εταιρίας: 1960 Έγκλημα στα παρασκήνια, Καλημέρα Αθήνα, 1964 Γάμος αλά Ελληνικά, 1965 Επιστροφή, 1966 Ντάμα σπαθί, 1967 Αχ αυτή η γυναίκα μου, 1968 Ραντεβού με μια άγνωστη, 1963 Τα κόκκινα φανάρια, 1966 Ο φόβος, Διπλοπενιές, 1965 Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα, 1968 Επιχείρησις Απόλλων.

Ανζερβός

Η «Ανζερβός» υπήρξε ελληνική κινηματογραφική εταιρεία. Ιδρύθηκε το 1943 από τον Αντώνη Ζερβό. Αρχικά λειτουργούσε μόνο ως γραφείο εκμετάλλευσης ξένων ταινιών και ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών το 1948 με την ταινία Άννα Ροδίτη. Η εταιρεία λειτούργησε μέχρι το θάνατο του ιδρυτή της το 1969, και παρήγαγε 47 ποιοτικές ταινίες, πολλές από τις οποίες διακρίθηκαν στο εξωτερικό.

Ταινίες της Ανζερβός: Ο αδελφός μου ο λόρδος (1966 - 1967), Λαφίνα (1961 – 1962), Ματωμένα Χριστούγεννα (1951), Το ποντικάκι (1954), Η Κάλπικη λίρα (1955), Τζο ο τρομερός (1955), Η λίμνη των πόθων (1958), Η κυρία δήμαρχος (1960), Ο λουστράκος (1962), Καλώς ήλθε το δολάριο (1967), 1963 Μικρές Αφροδίτες.

4. Σπουδαίοι σκηνοθέτες

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες Έλληνες σκηνοθέτες αναγνωρίστηκαν για την δουλειά τους. Άλλοι παγκοσμίως και άλλοι σε πιο περιορισμένους κύκλους κατάφεραν κάτι πολύ σημαντικό. Επηρέασαν και ενέπνευσαν συνανθρώπους τους, επιτελώντας ουσιαστικά τον σκοπό του καλλιτέχνη. Εδώ θα δούμε μερικούς σπουδαίους κινηματογραφιστές που ξεχώρισαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Γιώργος Λάνθιμος

Σπούδασε κινηματογραφική και τηλεοπτική σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Από το 1995 έχει σκηνοθετήσει ταινίες, θεατρικά έργα, videodance, βίντεο κλιπ και αρκετές τηλεοπτικές διαφημίσεις . Ήταν επίσης μέλος της δημιουργικής ομάδας που σχεδίασε την έναρξη και τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Το 2009, η ταινία του Κυνόδοντας κέρδισε το βραβείο “Ένα Κάποιο Βλέμμα” (“Prix Un Certain Regard”) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 2009. Στις 25 Ιανουαρίου 2011 ανακοινώθηκε πως ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2010. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Osella Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία Άλπεις, το 2015 με το Βραβείο Κριτών του Φεστιβάλ Καννών για την ταινία Ο Αστακός και το 2018 με τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, για την ταινία Η Ευνοούμενη (The favourite).

Φαίδων Παπαμιχαήλ

Γεννημένος στην Αθήνα, ο Phedon Papamichael ήταν έξι ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ανακάλυψε τον κινηματογραφικό κόσμο χάρη στον πατέρα του. Κρατώντας ένα Bachelor of Fine Arts από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου (η μητέρα του είναι Γερμανίδα), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Papamichael ξεκίνησε το 1992 με την ταινία Sketch Artist. Σήμερα, η καριέρα του ως κινηματογραφιστής είναι τεράστια και περιλαμβάνει 50 ταινίες ενώ δουλεύει με πληθώρα σκηνοθετών και αστέρες του Χόλιγουντ όπως ο Alexander Payne, ο Oliver Stone, ο John Travolta, ο George Clooney, ο Cameron Diaz και ο Tom Cruise. Διαχωρίζοντας το χρόνο του μεταξύ του Λος Άντζελες και του Λεωνιδίου της Ελλάδας, ο Παπαμιχαήλ έχει σκηνοθετήσει ταινίες όπως η Dark Side of Genius, από μέσα και η Arcadia Lost, που πυροβολούνται στην περιοχή της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο.

Αθηνά-Ρέιτσελ Τσαγγάρη

Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη (γενν. 2 Απριλίου 1966) είναι Ελληνίδα σκηνοθέτιδα, κινηματογραφική παραγωγός και σχεδιάστρια προβολών. Συνίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Ηaos Film το 1997, ενώ σπούδαζε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Ώστιν. Η πρώτη της σκηνοθεσία ήταν το The Slow Business of Going (2000). Το 2004 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου εργάστηκε σε διάφορες προβολές Μέσων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οι επόμενες ταινίας μεγάλου μήκους της ήταν το Attenberg (2010) και το Chevalier (2015). Η τελευταία πρόκειται να είναι η ελληνική συμμετοχή στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για τα Βραβεία Όσκαρ του 2017. Για την ταινία Attenberg, η Τσαγγάρη έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς και με το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα στις ταινίες που έχει κάνει την παραγωγή με τη Haos Film είναι οι Κινέττα (2005), Κυνόδοντας (2009) και Άλπεις (2011) του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος είχε έναν κεντρικό ρόλο στο Attenberg.

Αλέξης Δαμιανός

Ο Αλέξης Δαμιανός (21 Ιανουαρίου 1921 – 4 Μαΐου 2006) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1921 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ιδρυτής του «Πειραματικού Θεάτρου» και του Θεάτρου “Πορεία”, όπου σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα. Είχε σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μεγάλου μήκους που είναι σημαντικότατες για τον ελληνικό κινηματογράφο (η Ευδοκία θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη ελληνική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ). Απεβίωσε στις 4 Μαΐου 2006.

Μαρία Πλύτα

Η Μαρία Πλυτά (26 Νοεμβρίου 1915 – 4 Μαρτίου 2006) ήταν η πρώτη Ελληνίδα σκηνοθέτιδα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά ασχολήθηκε με τη φιλολογία, και έγραψε δύο μυθιστορήματα: τα Δεμένα φτερά (το 1944) και τις Aλυσίδες (το 1946). Η πρώτη της κινηματογραφική συμμετοχή έγινε το 1947, ως καλλιτεχνική διευθύντρια στην ταινία «Mαρίνος Kονταράς» του Γιώργου Τζαβέλλα. Γύρισε το 1950 την πρώτη της ταινία με τίτλο Τα αρραβωνιάσματα και πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Αιμίλιο Βεάκη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και το 1986 ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της, σε ένδειξη αναγνώρισης της κινηματογραφικής προσφοράς της. Ανάμεσα στις επιτυχίες της ήταν το 1962 η ταινία «Ο Λουστράκος» με πρωταγωνιστή τον Βασιλάκη Καΐλα. Ήταν επίσης στιχουργός τραγουδιών, ενώ είχε συγγράψει και δύο θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο.

Θεοδώρoς Αγγελόπουλος

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός κινηματογράφου. Έχει τιμηθεί με βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την προσφορά του στον κινηματογράφο, με σπουδαιότερο της καλύτερης ταινίας με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1998 για την ταινία «Μία αιωνιότητα και μία μέρα».

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε πριν πάρει το πτυχίο του. Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC[18] και στο Musée de l’ homme. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Αναπαράσταση, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.

Αγγελική Αντωνίου

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. και σκηνοθεσία στην Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (DFFB) στο Βερολίνο. Εργάζεται σαν σκηνοθέτις, σεναριογράφος και παραγωγός. Ζει ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα. Το 2006 δίδαξε σκηνοθεσία στην Κινηματογραφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (ΕFA) και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (ΕΑΚ). Έχει διατελέσει μέλος του Κινηματογραφικού Κέντρου του Αμβούργου και μέλος επιτροπής διεθνών κινηματογραφικών φεστιβάλ.

Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους, μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ που έχουν βραβευθεί σε διεθνή φεστιβάλ και διανεμηθεί σε πολλές χώρες. Η πολυβραβευμένη της ταινία EDUART συμμετείχε σε περισσότερα από 50 φεστιβάλ, ήταν υποψήφια για τα ευρωπαϊκά βραβεία 2007 και η υποψηφιότητα της Ελλάδας για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2008.

Κώστας Γαβράς

Ο Κώστας Γαβράς είναι Έλληνας σκηνοθέτης του γαλλικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στα Λουτρά Ηραίας Αρκαδίας στις 12 Φεβρουαρίου 1933 και σπούδασε Συγκριτική Φιλολογία στη Σορβόνη καθώς και κινηματογράφο στην IDHEC. Εργάστηκε ως βοηθός σε διάφορες παραγωγές και συνεργάστηκε με τον Κλερ και τον Κλεμάν, πριν σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία “Διαμέρισμα Δολοφόνων” το 1965. Καθιερώθηκε με μία σειρά πολιτικών θρίλερ που αποκάλυψαν το βίαιο πρόσωπο δικτατορικών καθεστώτων, μέσα από προσωπικές τραγωδίες ασυμβίβαστων ανθρώπων. Ο Γαβράς ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας 1969 (Ζ), και κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου 1982 (Ο αγνοούμενος). Κέρδισε επίσης Χρυσό Φοίνικα φεστιβάλ Καννών 1982 (Ο αγνοούμενος), Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών 1975 (Ειδικό δικαστήριο), Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 1990 (Μουσικό κουτί). To 2002 σκηνοθέτησε την ταινία Αμήν. που κέρδισε Βραβείο César καλύτερου σεναρίου 2003.

Μιχάλης Κακογιάννης

Ο Μιχάλης Κακογιάννης (11 Ιουνίου 1921 – 25 Ιουλίου 2011) ήταν Κύπριος ηθοποιός και σκηνοθέτης της αγγλικής σκηνής την περίοδο 1941 με 1951, ενώ ήταν διευθυντής της Κυπριακής Ώρας στο BBC την ίδια περίοδο και ηθοποιός στο αγγλικό θέατρο από το 1945 έως το 1951. Από το 1951, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αφιερώθηκε στη σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων και, από το 1952, στον ελληνικό κινηματογράφο. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία σκηνοθεσίας. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος της Πλάκας. Απεβίωσε στις 25 Ιουλίου 2011, μετά από δέκα μέρες νοσηλείας

Παντελής Βούλγαρης

Ο Παντελής Βούλγαρης (23 Οκτωβρίου 1940) είναι Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Οκτωβρίου 1940. Μετά τις σπουδές του στον κινηματογράφο στην Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης σε πλήθος παραγωγών. Ο Παντελής Βούλγαρης έχει διακριθεί και βραβευθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Από το 2015 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου. Ανεξάρτητα από το ταλέντο που έχει κάποιος ηθοποιός ή το πόσο εργατικός είναι, πολλές φορές η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα αργεί να έρθει! Πολλοί αξιόλογοι ηθοποιοί Έλληνες έγιναν γνωστοί σε μεγάλη ηλικία και ίσως δεν θυμόμαστε καν πως έμοιαζαν στα νιάτα τους.

5. Σπουδαίοι ηθοποιοί

Στην έρευνά μας αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με ηθοποιούς που δεν φημίζονταν για την ομορφιά ή την εντυπωσιακή εξωτερική τους εμφάνιση, που δεν είχαν συνήθως τους πρώτους ρόλους στις ταινίες ή παρουσίαζαν μία πολύ ιδιαίτερη περσόνα, και που άφησαν όμως το σημάδι τους στον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Γεωργία Βασιλειάδου

Η Γεωργία Βασιλειάδου (1 Ιανουαρίου 1897 – 12 Φεβρουαρίου 1980) γεννήθηκε στην Αθήνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου. Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της κατόπιν πτώσης από άλογο, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού.

Ρένα Βλαχοπούλου

Η Ρένα Βλαχοπούλου γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1923 στην Κέρκυρα. Σύμφωνα με το βιβλίο του Κώστα Παπασπήλιου ” Πινακοθήκη γέλιου “, αναφέρεται πως η Βλαχοπούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Μακέδου στην Αθήνα, στα 18 της χρόνια. Ο πατέρας της, Γιάννης Βλαχόπουλος, ανήκε στην αριστοκρατία του νησιού ενώ η μητέρα της, Καλλιόπη, ήταν κόρη κάποιας υπηρέτριας που εργαζόταν στο σπίτι των Βλαχόπουλων. Οι γονείς της αγαπήθηκαν και, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας του νέου που τον αποκλήρωσε, παντρεύτηκαν κι έκαναν εννιά παιδιά. Τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία. Η Ρένα ήταν το πέμπτο τους παιδί.

Ταϋγέτη Μπασούρη

Η Ταϋγέτη Μπασούρη είναι γνωστή από τους κωμικούς της ρόλους σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Τις περισσότερες φορές οι ρόλοι που ενσάρκωνε περιστρέφονταν γύρω από το ιδιαίτερο παρουσιαστικό της και είχαν έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Η Ταϋγέτη συγκαταλέγεται, μαζί με τη Γεωργία Βασιλειάδου και την Αθηνά Μερτύρη, στις «άσχημες» του ελληνικού κινηματογράφου. Μάλιστα η ίδια η Βασιλειάδου είχε αναφέρει ότι αν γινόντουσαν καλλιστεία για άσχημες, η ίδια θα έβγαινε σταρ Ελλάς και η Ταϋγέτη Μις Ελλάς.

Σαπφώ Νοταρά

Η Σαπφώ Νοταρά με τη χαρακτηριστική ατάκα «μπουρλότο» ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, του κινηματογράφου και του θεάτρου. Το πραγματικό της επώνυμο ήταν Χανδάνου. Σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το επώνυμο Νοταρά το πήρε από το δρόμο που βρισκόταν η δραματική σχολή στην οποία φοιτούσε. Βλέποντάς τη σε φωτογραφία σε νεαρή ηλικία θα λέγαμε ότι μοιάζει με σταρ του βωβού κινηματογράφου.

Ελένη Ζαφειρίου

Η Ελένη Ζαφειρίου γεννήθηκε στην Λάρισα το 1916 και πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 2004, σε ηλικία 88 ετών, μετά από μάχη με αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια. Υπήρξε απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Υποδύθηκε δεκάδες ρόλους κυρίως του κλασικού ρεπερτορίου. Στην τηλεόραση χαρακτηριστικός παρέμεινε ο ρόλος της “Καμπουρίτσας” που ερμήνευσε στη σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται τη δεκαετία του ’70. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Χαλανδρίου χωρίς καμία παρουσία ομότεχνού της και κάμερας.

Τζόλυ Γαρμπή

Η Τζόλυ Γαρμπή γεννθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ από Κεφαλονίτες γονείς, το 1913 και πέθανε τον Δεκέμβριο του 2002. Ήταν για 60 χρόνια σύζυγος του επίσης ηθοποιού Θόδωρου Μορίδη. Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή στα ΜΜΕ μετά από 10 μέρες και πέθανε ξεχασμένη. Κηδεύτηκε στον Μαραθώνα. Τη λατρέψαμε στις ταινίες: Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες – 1960, Η νεράιδα και το παλλικάρι -1969.

Νίτσα Τσαγανέα

Η Νίτσα Τσαγανέα ήταν Eλληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και αγωνίστρια της Εθνική αντίστασης. Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο επίσης ηθοποιός Χρήστος Τσαγανέας. Πιο γνωστές ταινίες της είναι οι “Ένας ήρωας με παντούφλες” και “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”. Κατέληξε φτωχή και το νοίκι της το πλήρωνε ο Δημήτρης Χορν. Κηδεύτηκε στο Α΄ νεκροταφείο, δίπλα από την αγαπημένη της κόρη, την επίσης ηθοποιό Λιάνα Βιτσώρη. Θεϊκή ατάκα που της έχουν απευθύνει «… και έχει ένα περίεργο σχήμα η μύτη σου απόψε».

Σμάρω Στεφανίδου

Η Σμάρω Στεφανίδου γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1913 στην Αθήνα και πέθανε στις 7 Νοεμβρίου του 2010. Ήταν Μικρασιάτισσα από τους γονείς και τους παππούδες της. Τελείωσε την Εμπορική Σχολή στην Αθήνα, έμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο και έκανε παραστάσεις στα παιδιά.

Τασσώ Καββαδία

Η Τασσώ Καββαδία γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1921 στην Πάτρα. Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι, σκηνογραφία και ενδυματολογία κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κοντά στον Κάρολο Κουν. Χαρακτηρίζεται συνήθως ως η «κακιά» του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς λόγω του «βλοσυρού» παρουσιαστικού της ερμήνευε «αυστηρούς» ρόλους, όπως της κακιάς πεθεράς, μάνας, αδερφής κ.ά. Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010.

Ορέστης Μακρής

Ο Ορέστης Μακρής (30 Σεπτεμβρίου 1898 – 29 Ιανουαρίου 1975) εκτός από Έλληνας ηθοποιός ήταν και τενόρος της οπερέτας. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα και πέθανε στην Αθήνα. Είχε τελειώσει το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων. Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων, όπως ο «μεθύστακας», που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο.

Μήτση Κωνσταντάρα

Η γεροντοκόρη του σινεμά, Μήτση Κωνσταντάρα (1922 – 22 Δεκεμβρίου 1985) ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας Κωνσταντάρα, αδερφή του μεγάλου ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα. Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου αποφοίτησε με άριστα και πρωτοεμφανίστηκε το 1945 στην Πρώτη Κρατική Σκηνή με το έργο Αρλεζιάννα. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα είδος θεάτρου, τα ονομασία «Μπουλούκια». Η Μήτση υπηρέτησε αυτό το είδος με μεγάλη επιτυχία, κάτι όμως που την έκανε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας για το δρόμο που ακολούθησε. Όταν το 1985 πέθανε ο Λάμπρος, η Μήτση έπεσε σε μεγάλη κατάθλιψη. Πέθανε πιθανόν από ανακοπή καρδιάς στον ύπνο της, έξι μήνες μετά.

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας στις 12 Ιουλίου 1912. Σπούδασε στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Συνολικά για 46 χρόνια, ερμήνευσε και έπαιξε στους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής του. Πρώτη του ταινία ήταν, το 1947, τα «Παιδιά της Αθήνας». Συνολικά έπαιξε σε 136 ταινίες, ανάμεσά τους «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Η βίλα των οργίων», «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται». Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ολομόναχος και πέθανε στις 13 Απριλίου 1984. Βρέθηκε στο σπίτι του, λίγες μέρες αργότερα.

Χρήστος Τσαγανέας

Ο Χρήστος Τσαγανέας γεννήθηκε στη Ρουμανία και καταγόταν από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια. Αποφοίτησε από το ελληνικό γυμνάσιο της Ρουμανίας και ήρθε στην Αθήνα για ακαδημαϊκές σπουδές. Γράφτηκε αρχικά στην Ιατρική, αλλά σύντομα την παράτησε και πήγε στην Νομική, από την οποία δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Η αιτία αυτού του γεγονότος ήταν η γνωριμία και ο έρωτάς του για την κατά εφτά χρόνια μεγαλύτερή του ηθοποιό Νίτσα Βιτσώρη, για χάρη της οποίας εγκατέλειψε τις σπουδές του και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο.Υπήρξε δεύτερος σύζυγος της επίσης ηθοποιού Νίτσας Τσαγανέα και πεθερός του Γιώργου Οικονομίδη. Πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του 2 Ιουλίου 1976 (70 ετών) και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Την επόμενη ημέρα της εκταφής του ετάφη στο ίδιο μνήμα ο μεγάλος Έλληνας λαϊκός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης.

Μαρίκα Κρεββατά

Kόρη του Σταμάτη Κρεβατά (μουσικού) και της Σοφίας (επίσης ηθοποιού – στην Κωνσταντινούπολη, το γένος Παντελιάδη), η Μαρίκα Κρεββατά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Γρήγορα όμως σε ηλικία 2 ετών έχασε τον πατέρα της και τη μικρότερη αδελφή της, Θάλεια. Τα παιδικά της χρόνια ήταν φτωχά. Εγκατέλειψε τη θεατρική σκηνή το 1973. Ήταν μόνιμη κάτοικος Αθηνών και μιλούσε γαλλικά. Πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1994 σε ηλικία 84 ετών σε Κλινική της Αθήνας και κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, έπασχε από άνοια.

Νίκος Σταυρίδης

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 στο μουσικό θέατρο, συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ. Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τις αδελφές Καλουτά, την Καίτη Ντιριντάουα και τη Μαρίκα Νέζερ και την Καίτη Μπελίντα, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Σοφία Βέμπο (1959), τον Κώστα Χατζηχρήστο (1963) κ.ά. Ο μεγάλος κωμικός έπαιζε ρόλους νευρώδη ηλικιωμένου, που στο τέλος μαλάκωνε υπό την “πίεση” της όμορφης ηθοποιού και χορεύτριας. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Δεκεμβρίου 1987 (77 ετών).

Βασίλης Λογοθετίδης

Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς κωμικούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης και το 1915. Το 1918 ήρθε στην Αθήνα και την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο δυναμικό του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του εμφανίστηκε μόνο σε 12 κινηματογραφικές ταινίες, αλλά άφησε εποχή με τις θεατρικές του ερμηνείες. Στις περισσότερες εμφανίσεις του, παρτενέρ του ήταν η Ίλια Λιβυκού, με την οποία υπήρξαν ζευγάρι και στη ζωή, χωρίς όμως ποτέ να παντρευτούν. Το 1957 έπαθε έμφραγμα, αλλά συνέχισε τις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Λίγο πριν από το μοιραίο, είχε εξομολογηθεί στους φίλους του ότι θα ήθελε να πεθάνει στο θέατρο. Έφυγε καθ΄οδόν.

Μαρίκα Νέζερ

Η Μαρίκα Νέζερ είναι η προξενήτρα στην ταινία Μπακαλόγατος με τον απολαυστικό Ζήκο, Κώστα Χατζηχρήστο. Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Νέζερ και της ηθοποιού και μίμου Κλεοπάτρας Νέζερ, αδερφή του Χριστόφορου Νέζερ (1903-1995), εξαδέλφη του Χριστόφορου Νέζερ (1887 – 1970) και εγγονή του Χριστόφορου Νέζερ, φρούραρχου Αθηνών και Υπασπιστή του Βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα. Από 13 ετών ανήλθε στη θεατρική σκηνή στο Κάιρο όπου και κατέλαβε διαπρεπή θέση κυρίως στο μουσικό επιθεωρησιακό είδος. Διέπρεψε στις επιθεωρησιακές παραστάσεις και τα συγκροτήματα της Σοφίας Βέμπο με το χαρακτηριστικό τύπο της “καρατερίστας”. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο ρόλο της Μαντάμ Σουσούς του Ψαθά, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν κατάκοιτη, μαζί με την επίσης κατάκοιτη αδερφή του άντρα της. Απεβίωσε το 1989 και κηδεύτηκε με παρουσία τεσσάρων μόνο καλλιτεχνών, στο Κοιμητήριο του Βύρωνα. Εγγονός της, είναι ο ηθοποιός Γιώργος Πυρπασόπουλος.

Βασίλης Αυλωνίτης

Ο Βασίλης Αυλωνίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Θησείο. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1924 στην οπερέτα του Ν. Χατζηαποστόλου Το κορίτσι της γειτονιάς. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους σε οπερέτες και κωμωδίες, μέχρι το 1928, οπότε και στράφηκε προς την επιθεώρηση επικεφαλής δικού του θιάσου. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1929 στην ταινία του Αχιλλέα Μαδρά, Μαρία Πενταγιώτισσα, ενώ ακολούθησαν δεκάδες άλλες έως το 1970, όπως Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης, όπου εμφανίστηκε στον τελευταίο του ρόλο. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωσή αυτής της ταινίας πέθανε από καρδιακή προσβολή. Συνολικά πρωταγωνίστησε ή εμφανίστηκε σε μικρότερους ρόλους σε 75 ταινίες. Είχε ήρεμη προσωπική ζωή, ενώ φέρεται να έχει κάνει δύο γάμους.

Λάμπρος Κωνσταντάρας

Ο Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην οδό Πλουτάρχου 13 στο Κολωνάκι στις 13 Μαρτίου 1913, σε οικογένεια με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Αδερφή του ήταν η ηθοποιός Μίτση Κωνσταντάρα. Το 1930 κατατάχθηκε μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Το 1934 μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιός στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού. Πέθανε στις 28 Ιουνίου 1985 (72 ετών) στο «Ασκληπιείο» της Βούλας, ενώ νωρίτερα (1978 και 1983) είχε υποστεί δύο εγκεφαλικά επεισόδια.

Θανάσης Βέγγος

Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν γνωστός και ως ο «Καλός μας άνθρωπος». Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο και ήταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως “ανεπιθύμητος” στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου. Απεβίωσε πλήρης ημερών στον “Ερυθρό Σταυρό” λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84. Τάφηκε στην Αμοργό, τόπο καταγωγής της μητέρας του και της γιαγιάς του.

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

Όσο ενδιαφέρον είχε το ερευνητικό κομμάτι του προγράμματός μας, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο είχε το βιωματικό κομμάτι.

Για κάθε ταινία που βλέπαμε, συζητούσαμε και μέσα από ευχάριστες δραστηριότητες παίρναμε τη θέση των ηρώων, αξιολογούσαμε τη συμπεριφορά τους, σκεφτόμασταν τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους.

Ενίοτε πειράζαμε το σενάριο και αλλάζαμε το τέλος ή άλλα κομβικά στοιχεία στην πλοκή.

Ταυτόχρονα συζητούσαμε και διάφορα άλλα στοιχεία που προκύπτανε μέσα από τις ταινίες. Παράδειγμα η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στερεότυπα για τη συμπεριφορά της π.χ. κουτσομπόλα ή γκρινιάρα, την εκπαίδευση, τη μόδα, το πως επηρέασαν τις συνήθειες των απλών ανθρώπων τα ξενόφερτα στοιχεία π.χ. στη μουσική, το ντύσιμο, στην επίπλωση των σπιτιών, στις σχέσεις των ανθρώπων και στο γάμο, το θέμα της εργασίας, τις διαφορές σε πλούσιους και φτωχούς, κλπ.

Μετά από σκέψη αποφασίσαμε να δουλέψουμε με περισσότερο με δύο συγκεκριμένες ταινίες, Τον Ηλία του 16^ου και Τον Πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη.

Αυτές μας άρεσαν πιο πολύ και αποφασίσαμε να τις γυρίσουμε και εμείς σε ταινία. Χωριστήκαμε έτσι σε δύο ομάδες και η κάθε ομάδα ανέλαβε την ταινία που προτιμούσε.

Έγινε διανομή ρόλων και καθηκόντων και με τη βοήθεια των καθηγητών μας γυρίσαμε τις δύο αυτές ταινίες και στη συνέχεια τις μοιραστήκαμε με τους συμμαθητές μας σε σύντομες παρουσιάσεις στο χώρο των εργαστηρίων του 3^ου Ε.Κ. Νέας Σμύρνης.

Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τις πρόβες και τα γυρίσματα των ταινιών μας!

Γ. ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ

Οι πληροφορίες για τις ταινίες που παρακολουθήσαμε, για τις κινηματογραφικές εταιρίες, κλπ, προέκυψαν από την https://el.wikipedia.org .

Χρήσιμες πληροφορίες βρήκαμε και στους επόμενους δικτυακούς τόπους:

https://www.newspepper.gr

https://www.maxmag.gr/

https://sparmatseto.gr/

https://www.dcarts.uoa.gr/

https://ellinikoskinimatografos.gr/

http://www.gfc.gr/